Hulde aan de hormonen

“Ik ga genieten. En het druk krijgen.”

Check. Helemaal gelukt. Nog nooit heb ik zo’n absurde tijd achter de rug als 2014. Dit jaar voelde alsof er een maand voorbij vloog. Dat ik hier nog op deze stoel zit, is best een prestatie… Een beetje door mezelf en een beetje door de hormoontjes.

Na een mooie, maar ook dubbele kerst vorig jaar, begon de rollercoaster genaamd 2014. Vorig jaar zomer verkochten we ons appartement en na een heftige tijd waren we op zoek naar een nieuwe woning. De aankoop van ons nieuwe paleisje was een soort van hectisch. Allereerst onderhandel je weken, doe je consessies ten aanzien van de eisen van de verkoper, willig je alles in en wordt er gezegd: nehhh, ik verkoop het huis toch liever niet. En: stel je voor, je bent 14 april uitgerekend. Je krijgt de sleutel van de woning op 7 februari. En oh ja, het hele huis moet eerst van boven naar beneden verbouwd worden. Ik kan je vertellen: dat is geen grapje.

Goed, we maakten de keuze toch: dit huis past bij álle ‘must-haves’ en ‘nice-to-haves’ die we hadden opgesteld, dus we gingen er voor. Niet alleen, maar met een team van familie en vrienden, elk weekend, avonden, uurtjes tussendoor, te bizar. Het is onbegrijpelijk hoeveel deze mensen voor ons beteken(d)en. We hadden maar één doel: die kleine moet in een bewoonbaar huis geboren worden of thuiskomen. Het is echt niet relaxed als je EINDELIJK in de babykamer kan beginnen wanneer je al 35 weken zwanger bent. Niet cool. Geen aanrader. Het staat niet voor niets vet gedrukt. Echt niet. Gewoon niet doen.

Stress om de verhuisdatum. Het plan was om op 31 maart te verhuizen (dus acht weken om te verbouwen), zodat ik nog twee weken de tijd had om een beetje te aarden, voor zover je kan rekenen op een zwangerschap van 40 weken. Reken je op die 40, zit je in een nogal krappe planning, loopt dat natuurlijk compleet anders, dat snap je wel. Al maanden riep ik: ik vind alles prima, als het maar niet opeens twee weken eerder komt…

Na een bezoekje aan de verloskundige, kon ik door naar het ziekenhuis, waar mij na een ochtend onderzoeken werd medegedeeld: “Alle zorg van de verloskundige is overgeheveld naar hier en je gaat vóór 1 april bevallen.” Hierop antwoordde ik luid en duidelijk: “Weinig kans met je 1 april. Ik moet nog verhuizen.” Vertel een zwangere vrouw niet wat ze moet doen…

Voor mijn werk worden medische indicaties afgegeven, voor vanalles. Nou, dit was er een voor mezelf en ook eentje met best wat consequenties. Ik moest me schikken, we konden het nog rekken tot na het plaatsen van de vloer en keuken. De druk voor het Dreamteam werd nog wat opgekrikt, er werden nog meer uren vrij genomen, langer doorgewerkt en het tempo lag nog wat hoger. Tranen vloeiden er. Er werd druk overlegd en ik werd vooral zoveel mogelijk ontlast. Voor degenen die mij kennen: zet mij maar eens op een stoel om toe te kijken. Sureeee! NOT. En al helemaal niet als ik zwanger ben. Blijkbaar.

Als Derk naar de bouwmarkt was, kon ik tóch even dat ene muurtje schilderen. Gewoon éven klussen. Het voelde verschrikkelijk om niets te kunnen doen. Broodjes en koffie regelen, word je op den duur ook zat als je steeds iedereen tegenkomt, gezellig wit van het schuurstof, heerlijk onder de verf of sticky van de behanglijm. Dat ene muurtje en al die trappen lopen (dat was ik ook niet gewend op het BBTP), werd direct afgestraft door mijn lijf, dus er zat niets anders op dan me koest te houden. Tophormonen: dat zijn echt een soort beschermengeltjes.

1 April werd ik ingeleid. De avond ervoor werd de keuken waar nog geen deurtjes in zaten, met hulp ingeruimd en ik zette mijn tas klaar. Onwerkelijk allemaal. Ik zou morgen vertrekken en terugkomen met een piepklein hummeltje dat ons gehele leven zou gaan veranderen. De volgende ochtend om 6.45 vertrokken we naar het ziekenhuis, waar we op de stoep de keukenmonteurs tegenkwamen die de keuken kwamen afmaken.

Het duurde tot 3 april 23.01 uur; daar was ze dan. Ons boefje. Ons cadeau dat bijna negen maanden stevig ingepakt was gebleven. Wat bijzonder. Wat dubbel ook.
En ook eindelijk snap ik het. “Het mooiste moment is de geboorte van mijn kind.” En nog een meisje ook. Vanalles ging door me heen: jurkjes, poppen, gilletjes, Derk die haar haren mag doen op de papadagen.
’s Nachts om 03.00 uur belden we onze ouders. Een bijna complete verrassing. Tja, wij hadden die avond verteld: “Het kan nog wel twee dagen duren.” Lekker in onwetendheid gelaten dat het hele proces al lang gaande was. Anders hadden ze toch geen oog dicht gedaan…

En dan kom je op 5 april thuis, thuis in een huis waar je de keuken nog niet af hebt gezien, waar alles lief is aangekleed en gezellig is gemaakt door mijn eigen mama. Plantjes waren gehaald, bloemen op tafel, lekkere dingen in de koelkast; het straalde pure liefde uit… Het was ontroerend. Onwerkelijk om zo thuis te komen. Ik liep even de tuin in en liep twee grote zeeën van roze bloemen tegemoet… De twee clematissen in onze tuin die op springen stonden, waren op de dag van de geboorte van Saar gaan bloeien!
Dat is toch mooi? Of waren het echt die hormonen die me deden huilen?

De kraamweek was geweldig, de kraamtranen waren geweldig, de blikken van mensen die Saar voor het eerst zagen, de parapluutjes op mijn fruit, de filet american, de biefstukken, de kaarten, de cadeaus.
En ja, natuurlijk zijn er ook momenten waarop je denkt: waarom was dit ook alweer leuk? Pittige nachten, krampjes, ontroostbaar zijn, kapot. Het hoort er allemaal bij. Het is niet altijd alleen maar een roze wolk. Je lazert er af en toe wel even vanaf. So be it.

Ik begrijp ook een aantal dingen niet. Het is écht bizar wat een lijf kan. Die hormonen zijn gewoon legale drugs. Awesome spul is dat. Dat een mens zoiets kan en dat je erbij blijft lachen. Dat ik die hele verbouwing overeind ben gebleven. Absurd. Hulde aan de hormonen.

Hulde nog steeds. Ik heb er echt een soort tweede state-of-mind bij gekregen. Die kraan zit niet meer zo strak dicht als eerst. Toen ik tijdens mijn zwangerschap in huilen uitbarstte tijdens liefdesverdriet tijdens GTST, had ik nog een excuus. Nu tijdens wat voor programma dan ook, niet meer. En het mooie is, die kraan van Derk is ook minder dicht… Blijkbaar doet het iets met je, zo’n kleintje, ook zonder hormonen. Geen ontkomen aan. Herkenbaar?

We vlogen lekker de zomer in. Genieten van alles om ons heen. Wandelen, winkelen, visite: genieten. Een halfjaar even een ander leven. En nu zijn dat leven en werk weer in elkaar gevlochten. Die vlecht is best goed gelukt al zeg ik het zelf. Het is een mooie, stevige vlecht.

Ik ben er wel achter, dat ik geen fulltime moeder ben. Man man man, ik was blij dat ik weer aan het werk kon. Meer mensen om me heen, even niet alleen maar wassen draaien, koken en zorgen voor die kleine boef (wat wel het leukste onderdeel was). Ook is denken aan mijn eigen ontwikkeling is weer fijn. Ik ben echt een mensen-mens. Dus het wordt óf een heel groot gezin, óf maar blijven werken.

Vriendinnen die kleintjes kregen, zeiden: het is niet allemaal een roze wolk. Dat kan ik nu onderstrepen. De verantwoordelijkheid voor zo’n poppetje van nog geen drie kilo is best heel erg groot. Het rare is, dat je dat gewoon doet. Zonder twijfel. Je koos ervoor en je doet het. Dat moedergevoel dat in je genen zit, komt gewoon boven. Je weet wat ze nodig heeft. Dat is toch bijzonder? Alsof je als vrouw nog een soort dubbele bodem hebt.

Na deze blog vinden jullie me misschien een zacht ei. Een softie. Een puddingbroodje. Tja, dat is dan maar zo. Ik zie het als een extra dimensie die ik erbij kreeg.

Ik zal beloven niet alleen baby-blogs te schrijven. Net zoals ik me er van bewust ben, dat de mensen in mijn omgeving, op mijn werk, niet altijd zitten te wachten op verhalen over welke luiers waar in de aanbieding zijn, of die kleintjes snel of langzaam zijn en zeker geen details van bevallingen tijdens de lunch, probeer ik dat ook niet in mijn blogs te doen. Sommige dingen moeten privé blijven of besproken in een wat kleinere kring.
De reden: ik ben er heel erg van bewust dat het niet iedereen gegeven is om dit mee te maken. Sommigen hebben heftige ervaringen opgedaan, zitten in een totale andere levensfase, willen geen kinderen of worden gewoon even moe van al die jonge moeders die aan de lopende band voorbij komen.

2014 Was bijzonder voor mij. Ik ben benieuwd naar het jaar dat voor ons ligt.
Ik hoop op een jaar waarin we elkaar respecteren en waarin we er voor elkaar zijn, ook wanneer het moeilijk is. Een jaar waarin we rekening houden met de bagage van de ander en waarin we net iets vaker even tegen elkaar zeggen “wat zie je er goed uit vandaag” of “wat heb je dat mooi gedaan”. Elke dag een compliment geven, kan een leven veranderen.

Lieve allemaal, ik wens jullie een mooi, rustig en vooral inspirerend 2015!

Tamara

2013-2014

 

Twee die glanzen

Onderstaande blog heb ik nooit gepost. Ik eindig met: ik ga genieten en het druk krijgen. Dat is gelukt. Onderstaande vond ik te mooi om niet meer te posten, dus bij deze. Uiteraard komt er een nieuwe update aan. Deze keer heel snel, dat beloof ik.

—

De vele reacties die ik kreeg om mijn vorige blog… wauw, wat deden die mij goed! Ik schrijf, omdat ik het fijn vind belevenissen te delen waar ik van leerde. Soms schrijf ik, omdat ik ergens heel blij van werd, of juist boos.

Naast dat het voor ons een heftige tijd is, komt er ook zoveel moois op ons af. 2014 Wordt ons jaar!

Afgelopen twee weken had ik vakantie, kerstvakantie. Op mijn werk zijn de meeste kinderen dan vrij, dus neem ik ook vaak vrij. De dag voor kerst vind ik altijd een fijne dag; kerstboom aan, donkere dagen, koud (normaal dan), een gure wind en uitzicht op een avond vol liefde, cadeautjes en gezelligheid. Dit jaar was het net zo mooi, gezellig en vol cadeautjes, alleen brandden die kaarsjes toch minder fel als anders. Het kerstontbijt bij oma was ook anders… Buiten het feit dat ik dit jaar geen witte broodjes met de beste rosbief at, maar broodjes met jam, kaas en ham. Dat was het niet… Ik zal er weinig aan hoeven toe te voegen…

Eerste kerstdag  hebben we zoals vanouds gesteengrild. Heerlijk! Niet stressen, iedereen rustig aan tafel, pakken wat je lekker vindt en er is al-tijd genoeg. O jeetje, dan was er nog een dessert! Oeps, weer geen ruimte overgehouden.

Gelukkig hadden we ‘maar’ twee dagen afspraken. Afgelopen jaren was de riedel: kerstavond schoonouders, kerstochtend schoonoma, bezoek eigen oma, door naar mijn eigen ouders, tweede kerstdag terug naar mijn schoonouders en daar uitgebreid koken, afzakken en de derde kerstdag naar huis. Vorig jaar hadden we al besloten: dat gaan we niet meer doen. Dit vergt echt teveel van een mens. Eten, drinken, slapen, eten, eten, eten, slapen, eten, slapen, thuis. Nee. Het was klaar dit jaar. En dat, zwanger en al, maar goed ook.

Zo zaten wij dus samen, met zijn drietjes, op de bank in ons tokkiepak op tweede kerstdag, achter de buis. Top! Samen zaten we daar op onze kleine bank, in elkaar verstrengeld, de Christmas Carol van de Muppets te kijken. Top. Samen tot laat kerstfilms kijken, Derk een whiskey, ik een Jillz 0%. Top.

Onze kleine moet ook gevoeld hebben dat paps en mams vrije dagen hadden. Al zittend op de bank, gekriebel in mijn zij. Een grote mannenhand op mijn bescheiden zwangerschapsbuikje: BAF! Een karatetrap van hier tot Tokio.

Om de een of andere reden reageert die kleine heel sterk op Derk. Warme handen? De zware (?) bas in zijn mannenstem? Of nu al een vaderskind? We zullen het zien. Dat gewoel begint trouwens wel erg interessant te worden. Duidelijke reacties op aanrakingen, protest als ik mijn buik in de verdrukking duw, de hik, de reactie op het door mijn moeder zelfgemaakte schaapje met muziek; en dat de hele dag door. Bijzonder om die kleine zo actief te voelen. Laat dit dan niet steeds om 06.30 uur zijn. In mijn vakantie. Elke dag… Ik werd er dus heel vaak wakker van deze vakantie. Ach, je schrikt even wakker, probeert weer te slapen, het gewoel gaat door en stiekem lig ik daar dan smoorverliefd, verstopt onder de dekens, met mijn handen op mijn buik, onze kleine boef uit te dagen.

Wat een bijzonder tijd gaan we tegemoet. Ik ga genieten. En het heel druk krijgen… 2014, laat maar komen!

Tamara

Take your time…

Soms raak je verdwaald en moet je je weg opnieuw vinden. Neem je tijd ervoor.

Bijna drie maanden geleden alweer. Take your time girl… een prachtig nummer van Niels Geusebroek en ook erg van toepassing op mij dit moment. Ik heb de tijd en de rust genomen om weer een beetje op het juiste spoor te komen na een hoop ellende en zó te kunnen schrijven dat anderen zich er weer in kunnen herkennen. De blog van mij over emoties (Als ik toch eens liedjes schrijven kon…) is met afgelopen tijd namelijk ‘peanuts’.

Ongeveer een jaar geleden kregen wij een bericht dat onze wereld deed instorten. Niets lijkt meer belangrijk als iemand die heel dicht bij je staat, ernstig ziek blijkt te zijn en waarvan je weet dat deze rots in de branding, grote stappen in je jonge leven zal gaan missen. Iemand die je nog nodig hebt. Iemand waarmee je álles wilt blijven delen, het liefst je hele leven. Vechten, opkrabbelen, terugglijden, opkrabbelen, vechten en dan een genadeklap in september… Ik begrijp het niet. Zal het ook nooit begrijpen.

In mei werd de heftige spiraal even uit zijn verband gehaald met een mooi en bijzonder bericht. Een nieuw leventje bezegelde de liefde tussen mij en Derk. In de wolken, ook met een dubbel gevoel, vertelden we het al vroeg aan onze ouders. Die spiraal zou niet stoppen, dat wisten we allemaal, we konden alleen maar hopen dat we nog veel tijd hadden. Dit nieuwe leventje was voor ons heel bijzonder, heel persoonlijk en heel erg welkom. Tijdens de eerste echo bleek dat onze vreugde van korte duur was. Geen heartbeat… Onze wereld stortte verder in. De spiraal ging verder en hard ook.

De zomer naderde. Na een heftige paar weken, keken we uit naar een paar weken rust en mooi weer. We moesten ons echt opladen. Frankrijk werd het weer. Niet te ver, de Vogezen ofzo. Het moest vooral niet teveel energie kosten, alleen opleveren.

Vlak voor we op vakantie gingen, hadden we een interview met een journalist voor de Delft op Zondag, een Delfts weekkrantje. We deden mee aan het artikel Huis te Koop. Oh ja, ons huis staat ook nog te koop. Dit kan ook nog wel een jaar duren. Na het interview en de foto verliet de journalist ons huis. Ik keek op mijn telefoon: twee gemiste oproepen van de makelaar, ´s avonds. Bizar. Ik belde terug en we bleken een bod op ons huis te hebben! Een bod van iemand die het huis nog nooit had gezien. Van het take-it-or-leave-it-bod schrokken we ons kapot, maar twijfelenden hooguit 10 minuten. Na kort overleg met onze ouders waren we eruit: volgend jaar hebben we een TUIN! De spiraal stopte weer even.

We gingen met een goed gevoel op vakantie. Ik sliep een gat in de dag, was kapot, had last van mijn maag en alles was me teveel. Alles leek eruit te komen van afgelopen maanden. Ik heb nog nooit zo’n luie vakantie gehad. Mensen die ons goed kennen, weten dat wij het liefst het avontuur opzoeken, klimmen, canyoningen en gaan klettersteigen. Deze vakantie bleef het bij wat fietsen, wandelen, luieren, barbecuen, lezen en slapen. TOP. De vermoeidheid, het slapen, de last van mijn maag, dat kwam niet alleen door de afgelopen maanden ellende… De test gaf écht aan dat onze liefde blijkbaar niet kapot te krijgen is: we krijgen een kindje! Enigszins overdonderd door de snelheid waarmee een nieuwe zwangerschap zich aandiende, lieten we deze enorme blijdschap gretig toe, met in ons achterhoofd die verdomde spiraal…

De laatste week van de drie weken vakantie, kregen we een telefoontje. De spiraal draaide overuren. Het ging opeens erg slecht. We waren in shock. Verdrietig tot op het bot. En nu? Naar huis? Blijven? We besloten een paar dagen eerder terug te gaan.

Eenmaal thuis zijn we naar de dag erna langs gegaan. Het bleek deze keer écht foute boel. Over en uit. Klaar. Afwachten maar. We konden het niet over onze lippen krijgen. Hoe vertel je iemand dat hij geen opa wordt? Nog nooit heb ik het zó moeilijk gevonden om iemand een mooi bericht te brengen. Het knaagt. Nog steeds.

6 September hadden we de eerste echo. Het hartje klopte. Ik moest keihard huilen. 7 September hebben we de echo kunnen laten zien, omdat deze mochten we filmen. 12 September was het over. Ons hartje klopte, de zijne stopte. Onze wereld stortte in. Even heb je niets meer. Zo klote. Zo dubbel.

De weken erna probeer je op te krabbelen. Het heeft tijd nodig. Die spiraal kan bijna niet langer worden. Hij moet weer doorbroken worden. Heel voorzichtig en met beleid. 1 Oktober hielp het buigen een beetje. Een emotionele dag, waarop we de termijnecho kregen én de overdracht van ons huis hadden. Twee stappen vooruit! We gaan op zoek naar een huis waar we een mooie kinderkamer kunnen maken, een dijk van een keuken, een eigen hobbyruimte, een schuur om te klussen en het liefst een bad om af en toe in te relaxen. Eindelijk! Nog nooit heb ik zoiets moois mogen ervaren als het zien bewegen van het kindje dat in mijn buik groeit. Het is er echt, een klein wondertje, met een voor ons heel bijzondere start. Hij of zij zal het zich nooit echt beseffen denk ik, maar wij als ouders weten in welke tijd dit kindje ontstond en dat het aanwezig was bij het heftigste moment uit ons leven tot nu toe.

Komend jaar staan er nu vooral mooie dingen te gebeuren: de komst van onze kleine, een huis kopen, de bruiloft van een naaste, de bruiloft van goede vrienden en hopelijk nog vele andere mooie gebeurtenissen. Die moeten er ook zijn. Voor een klein beetje balans in het geheel.

De komende tijd zal ik extra veel glimlachen naar de mensen om me heen. Dit omdat ik me besef hoe kwetsbaar het leven is.

Tamara

Met een stuk vlaai Hand-in-Hand

Gister was het 07.00 uur toen mijn wekker af ging. Ik sloeg mijn slaapzak open, kleedde me aan voor een nieuwe warme dag, zocht mijn naamkaartje, ritste mijn tent open en liep met mijn toilettas naar de douches van Adelante, een revalidatiecentrum in de buurt van Valkenburg. Ik was afgelopen twee weken namelijk niet op vakantie…

Strak om 07.55 liep ik voor de laatste keer naar de Herberg waar de zes jongeren met een unilaterale cerebrale parese hun eigen ochtendritueel hadden uitgevoerd. Deze jongeren sloten gister het Hand-in-Hand Survivalkamp af dat voor de zevende keer werd georganiseerd. De essentie is om jongeren tussen 12-18 jaar, gedurende een kamp van twee weken, een intensieve therapie aan te bieden waarbij (voor het eerst dit jaar) de nadruk ligt op het inschakelen van beide handen. Deze therapie wordt ook wel BiT genoemd: Bimanuele Training.

Binnen Sophia Revalidatie heb ik ook de Piratengroep gedraaid; een vergelijkbaar kamp, gericht op CIMT (Constrained Induced Movement Therapy), maar dan voor de jongere kinderen. Ik besefte me dat we nog niets kunnen bieden voor de jongeren, die we steeds vaker zien met specifieke tweehandige vragen. Ik ging op zoek en vond via een collega Knowledge Broker dit kamp. Ik mocht mee als begeleider en nam twee kinderen van Sophia Revalidatie Delft mee naar het kamp.

Elke dag startte strak om 08.00 uur. De jongeren dekten de ontbijttafel met borden, bestek, vleeswaren in hersluitbare verpakkingen, dranken met draaidoppen, Fred en Ed tubes chocopasta, boterkuipjes, grote stukken kaas die zelf gesneden moesten worden en dit alles met twee handen. Ze dekten de ontbijttafel voor ruim 20 man, want per jongere waren er twee begeleiders en een supervisor. Rond 08.45 uur werd er weer met dezelfde vaart afgeruimd, zodat om 09.00 uur een bomvol programma kon worden gestart.

Elke dag was er een vaste structuur die begon met ontbijt, daarna eenhandig handiger worden (gericht op het verbeteren van de voorwaarden voor de aangedane hand t.a.v. de doelen), BIMT 1 (koken of creatief, voorbereidingen grotere activiteiten), avondeten voorbereiden, lunch, BIMT 2 (aan de doelen zelf werken), project x (een verrassingsproject waar elke dag aan gewerkt werd) / gaming (op o.a. de Wii en Kinect). Elke dag werd afgesloten met een groepsactiviteit, zoals een vlot bouwen, mergel bewerken, touwbrug over klimmen, zeilen, waterspellen, survivalhal, judoën, boomklimmen/abseilen, etc.

Het was een hele gave, indrukwekkende ervaring, waardoor ik nog meer respect heb gekregen voor de inzet van de kinderen die deelnamen; wat een doorzettingsvermogen, inzet en resultaten! Als begeleider hadden we het behoorlijk zwaar met het volle programma, netjes bijhouden van alles wat er gedaan werd (klokken van inzet beide handen en tellen van herhalingen), stimuleren van de juiste manier van inschakeling en op tijd op de juiste plekken zijn met het benodigde materiaal. Het was niets vergeleken wat de kinderen deden. Stuk voor stuk gemotiveerd om de doelen te behalen die ze hadden gesteld.

De jongeman die ik mocht begeleiden wilde o.a. graag zijn vork kunnen vasthouden tijdens het snijden van zijn vlees tijdens het eten. Lijkt het simpel? Deze jongeman had er twee weken twee uur per dag gerichte therapie voor nodig om het te leren. Zoiets wat voor ons zo simpel lijkt. Gedisciplineerd heeft hij samen met ons elke dag geoefend met talloze keren pinnen, duploblokken, prittstiften, magneetmateriaal te pakken en te verplaatsen, met een bekertje water in de andere hand om meebewegingen af te leren. Daarna heeft hij een dikke, aangepaste vork leren vasthouden en vervolgens om deze rechtop te houden in een stuk klei. Van vasthouden zijn we overgestapt op krachtopbouw en doseren; de vork ergens in duwen en stabiel houden, van prikken in oase tot komkommer. Toen dit goed ging, pakten we dubbeltaken en een gewone vork met antislip: prikken en dan met de andere hand snijden. Het eindresultaat na twee weken: hij sneed een stuk taai vlees, op een gewoon bord, zonder antislip met een gewone vork, waarbij het bord niet verschoof. Mijn duo-begeleider en ik, pinkten bijna een traantje weg van trots. Wat een kanjer!

Het andere doel was om een basketbal in de basket te gooien met een lay-up vooraf. Kun jij van 93 schoten op de basket 63 keer scoren? Hij na het kamp wel! En dan heeft hij een cerebrale parese…

Het was voor mij ook een bijzondere ervaring. Het is heel gaaf om te ervaren wat een groep mensen met eenzelfde doel bereikt en naar elkaar toe groeit. Ik was serieus met mijn 29 jaar de ‘oma’ van het stel, want het kamp worden grotendeels gedraaid door vrijwillige ergotherapeuten en fysiotherapeuten in opleiding, uiteraard intensief begeleid door zeer ervaren therapeuten. Deze groep mensen heeft me twee weken weer even student laten voelen door hun gezelligheid, humor en mooie persoonlijkheden. Op mijn beurt heb ik met hen ook weer mijn kennis kunnen delen; een mooie combinatie.

Het is tijd voor zomervakantie. Tijd om mijn tent open te ritsen, zonder naamkaartje op en zelf te klimmen, te koken en te genieten van de eindelijk gearriveerde zomer.

Tamara

Bananenbrood

Soms gebeuren er zoveel onverwachte dingen achter elkaar, dat je even pauze moet nemen van andere activiteiten. Om te voorkomen dat ik een blog ga schrijven van 5 A4, ga ik me beperken tot een aspect uit de afgelopen weken: BANANENBROOD.

Derk en ik gingen op bezoek bij mijn broer er schoonzus. Hij had een jetlag, zij had gekookt.

Buiten een diner, had ze ook bananenbrood gemaakt. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar wat was dat lekker, zeg! Het delen waard, want wie heeft er nou niet af en toe bananen liggen, die je eigenlijk niet meer op wilt eten? Precies: deze bananen schijnen er dus zeer geschikt voor te zijn. Zelf ik, de weekend-banaan-aap, zoals Derk me noemt, heeft ze wel eens over.

Bananenbrood (1 cake, ±10 plakken)

• 250 g tarwebloem
• 2 tl bakpoeder
• 1 tl gemalen kaneel
• 100 g boter, op kamertemperatuur
• 200 g witte basterdsuiker
• 1 zakje vanillesuiker
• 2 eieren
• 1 bekertje crème fraîche (125 ml)
• 300 g banaan, gepeld en fijngeprakt

1. Verwarm de oven voor op 180ºC.
2. Bekleed de cakevorm eventueel met bakpapier.
3. Zeef in een grote kom de bloem met de bakpoeder, kaneel en een mespunt zout.
4. Meng de boter, basterd- en vanillesuiker in de keukenmachine in 20 sec. tot een bijna glad mengsel. Laat draaien en voeg 1 voor 1 de eieren en de crème fraîche toe. Schep door het bloemmengsel.
5. Schep de banaan erdoor. Verdeel over de cakevorm en bak in ca. 1 uur goudbruin en gaar. Controleer na 50 min. op gaarheid met de satéprikker. Komt deze er schoon uit, dan is de cake gaar.
6. Laat 30 min. afkoelen, neem uit de vorm en laat in 1 uur verder afkoelen op een rooster.

Bron: Allerhande 3, 2013

Lekker een keer proberen. Iedereen kan cake bakken.

Tamara

Liefde is…

Fotografie: Christiaan de Groot
Taart: Derk van Veen en Tamara Vreeburg

Op dit moment ben ik op een punt in mijn leven, waarop er veel beslissingen gemaakt moeten worden. Beslissingen die mijn leven kunnen veranderen: samenwonen, misschien trouwen (of gevraagd worden in mijn geval; ik mag Derk niet vragen), een ander huis kopen en zoals Jochem Meijer het mooi beschrijft: klapperende eierstokken. Dit bracht me bij een gedachtegang over wat maakt of breekt dat je ‘eeuwig’ bij elkaar blijft of niet.

Iedereen kent de gedachte dat als je single bent, je een partner wilt en als je een partner hebt, dat je weer ‘eens vrij’ wil zijn. Relaties zijn interessante observatieobjecten. Ik kijk er vanuit mijn eigen standpunt naar, dus niet als psycholoog. Dat ben ik niet.

Om me heen groeien mensen naar elkaar toe en soms weer uit elkaar, zetten vrienden een punt achter hun relatie, struinen ze de wereld af naar lekkere hapjes of zijn ze tien jaar of meer bij elkaar. Af en toe trouwen er een paar, of wonen gezellig samen, om de haverklap worden er kinderen geboren en er worden agenda’s gevuld met internetdates…

Ik blijf het fascinerend vinden dat mensen elkaar ´vinden´. Ik werd getriggerd door het reclamefilmpje van Pepper. Hierin zie je twee mensen elkaar in steeds een andere setting tegenkomen. Bizar dat je je partner hebt gevonden in deze drukke maatschappij. Frustrerend als je diegene nog niet hebt gevonden. Wanneer je vraagt: “Waar hebben jullie elkaar ontmoet?”, krijg je meestal de meest fantastische verhalen. Er zit vrijwel altijd een grappig aspect aan het verhaal; botsingen, per ongeluk bij de verkeerde deur aangebeld, gered door, een andere tent in gelopen, zomaar gekoppeld, of zoals in mijn geval: tijdens onze middelbare school tijd reageerde Derk geshockeerd over een stuk belegd stokbrood dat ik niet meer op kon in de pauze en dus weggooide. Mensen die Derk kennen, snappen dit. Deze verhalen zijn over het algemeen altijd de moeite waard om te vertellen tijdens een huwelijksvoltrekking.

Niemand weet wat de toekomst brengt voor een relatie. Wat vandaag een perfecte relatie lijkt, kan er volgende week heel anders uit zien. Vele variabelen kun je niet sturen: gezondheid is er eentje. Iedereen kan plotseling ziek worden, wat drastische gevolgen kan hebben voor een relatie. Alleen achterblijven, de stress niet kunnen opbrengen, het contact ergens anders zoeken in moeilijke tijden, persoonlijke veranderingen door de ziekte, aan moeten passen, dromen die in duigen vallen. Ik heb het allemaal gezien om me heen…

Ook het geval ‘het gras is altijd groener…’ ben ik wel tegengekomen in mijn omgeving. Soms bleek dat gras ook groener en sappiger en wordt daar nu elke dag met veel plezier op gespeeld. Soms bleek het gras een dorre woestijn, waar niets te halen viel, behalve een diepe teleurstelling. Toch kan dat gras bijzonder aantrekkelijk zijn, véél aantrekkelijker dan het gras in je eigen tuin. Onweerstaanbaar en vooral heel hoog gras, waardoor het zicht je letterlijk wordt ontnomen. Blind van liefde.

Bovenstaande voorbeelden zijn extremen. Volgens mij ontstaan de meeste breuken toch door subtielere, slepende zaken. Hoe werkt dat uit elkaar groeien? Komt dat doordat je onvoldoende samen deelt wat je bindt? “We ‘nemen’ wel kinderen, want daar worden we vast als stel gelukkiger van.” Nee. Er moet toch een andere bindende factor zijn. De échte ik-heb-kriebels-in-mijn-buik-liefde vervaagt na een relatie van bijna 11 jaar. Wat maakt dan dat we dan toch bij elkaar blijven? Een natuurlijk gevoel van trouw? De drang om je te binden? Gezelligheid? Praten en gezelligheid vind ik namelijk ook bij vrienden.

Voor mij is het belangrijk in een relatie dat ik mezelf kan zijn. Dat ik kan genieten van de dingen die ik leuk vind. Daarnaast kan ik er ook van genieten als Derk in zijn element is met iets, vaak hard nadenkend over iets interessants of een nieuw speeltje voor zijn fiets installerend. Volgens mij geniet je extra als je iets gemeen hebt waar je van geniet. Dit weekend heb ik bijvoorbeeld mijn eerste racefiets gekocht. Derk fietst al heel lang. We trokken direct bij thuiskomst onze fietskleding aan om vervolgens een rondje rijden. In de avondzon fietsten we al kletsend 30 kilometer rond. Elke keer als ik opzij keek, zag ik daar Derk genietend en glimlachend op zijn fiets zitten. “Waarom lach je de hele tijd zo?”, vroeg ik. “Ik vind het leuk dat jij het fietsen ook leuk vindt,” was zijn antwoord. Later vroeg ik er nog een keer naar. Waarom vindt hij het nou fijn dat ik het fietsen ook leuk vind? Hij gaf aan dat het fijn is om begrip te krijgen voor wat hij leuk vindt. Voorheen vond ik het fietsen maar tijdrovend en was het saai thuis als hij vaak ging fietsen.  Nu kan ik mee! “Vooral vind ik het leuk om jou te zien genieten.” We steken elkaar dus aan met blije gevoelens. Ik ben blij dat hij blij is en andersom.

Het klopt inderdaad wel. Wanneer ik bezig ben met een van mijn vele hobby’s, zoals fotograferen, krijg ik de ruimte en geniet ik met volle teugen. Ik kan mezelf zijn, ook wanneer hij die interesse niet deelt, maar wel op dezelfde plek is. Het maken van (bruids)taarten doen we samen; we zijn op elkaar ingespeeld, genieten van het proces en kunnen trots zijn op iets dat we samen hebben gemaakt. We ontvangen ook samen de complimenten. Trots naar elkaar kijken, maakt dubbeltrots.

Derk en ik zijn toch heel erg verschillend; hij een bèta en ik meer een alfa, hij lang en ik kort, hij competitief sportief en ik sociaal sportief, hij analytisch en ik sociaal vaardiger. Geldt dan weer ‘tegenpolen trekken elkaar aan?’ Bij ons vullen die verschillen elkaar aan. Hij daagt mij uit op bepaalde gebieden. Zo had ik bijvoorbeeld nooit durven denken dat ik twaalf meter naar beneden durf te springen. Of dat ik zou gaan klimmen waarbij ik met enig gemak hoogtes van 70 meter overbrug. Of dat ik ooit een racefiets zou kopen…

Door extremer van je eigen zelfbeeld af te gaan, kom je uiteindelijk meer ‘in het midden’ uit. Als iemand je uitdaagt extreem over je eigen grens heen te gaan, kun je daarna zelf beter beschrijven tot welk level iets bij je past. Ruim tien jaar geleden dacht ik van mezelf dat ik gewoon niet weggelegd ben voor sportieve dingen. Het type waarschijnlijk-word-ik-toch-als-laatste-gekozen-bij-gym. Als je je hiernaar gedraagt, word je dat type dus ook. Als je nooit het andere uiterste probeert, blijf je wie je bent. Als je daar tevreden mee bent, is dat prima. Ik was niet tevreden met wie ik was. Ik had ‘een Derk’ nodig. Derk had blijkbaar ‘een Tamara’ nodig.

Wat iemand nou beweegt om zich aangetrokken te voelen tot de ander, weet ik niet. Ik denk wel zeker te weten dat communicatie een van de belangrijkste aspecten binnen een relatie is. Dit geldt ook voor vriendschappelijke relaties. Alles draait om verwachtingen en gedrag. Als je verwachtingen niet uitspreekt, interpreteer je het gedrag van de ander misschien verkeerd of anders. Iemand wees mij een keer op het theoriemodel van psycholoog David McClelland: de ijsbergtheorie. Het idee erachter is, dat het gedrag van je partner waarneembaar is, maar de normen en waarden, de drijfveren en behoeftes niet; je ziet alleen het topje van de ijsberg. Als je op de hoogte bent van de behoeftes van iemand , begrijp je zijn/haar gedrag ook beter. Als iemand veel behoefte heeft aan structuur en voorspelbaarheid, begrijp je beter dat die persoon geïrriteerd raakt wanneer een situatie chaotisch en onoverzichtelijk is. Wanneer die behoefte niet bekend is, denk je misschien: “Doe eens even relax, joh, er is niets aan de hand.” Het gedrag van die persoon, lokt ook weer bepaald gedrag bij jou uit, want jij hebt ook weer je eigen drijfveren en behoeftes.

Ik heb geleerd om, zonder dat ik direct reageer op het gedrag van de ander, eerst te proberen de reden van dat gedrag te achterhalen, zeker in extremer gedrag (boos worden, weglopen, zeuren, intimideren, etc.). Iemand wordt in beweging gezet, om bepaald gedrag te laten zien. Ook is het goed om bewust te zijn van het feit dat anderen jouw normen en waarden ook niet kennen. Daar heb je hem weer: communiceer! Praat erover. Er is niets interessanter dan gesprekken te voeren over wat je belangrijk vindt en hoe je bent opgevoed. Wat had je anders willen doen? Waarvoor heb je waardering gekregen in de loop der jaren? Wat wil je doorgeven aan je kinderen? Wat vooral niet?

Als je niet communiceert over jezelf, de ander, dan heb je alleen het topje van de ijsberg. Best zonde, als je nu weet dat er nog zoveel meer blijkt te zijn om te weten van elkaar. Je dacht je prins op het witte paard te hebben, blijkt het een koning met een enorme stal witte paarden!

Denk er eens over na. Het is de moeite waard. Doe het niet als je van plan was om die ene internetdate gewoon de onderzijde van je laken te laten zien. Zonde van de tijd.

Tamara

De foto van de bruidstaart is gemaakt door Christiaan de Groot. Voor meer van zijn mooie werk, ga naar http://www.mooibelichttrouwreportages.nl/.

Van de hoed en de rand

Deze week was ik trots. Trots op mezelf. Trots zijn is eigenlijk niet echt makkelijk, merk ik vaak. Oprecht vinden dat je iets goed hebt gedaan.

Trots was ik deze week op mijn werk, op een van de kinderen die ik die woensdag uitbehandelde. Na een hele intensieve periode samen te hebben gewerkt, was ik twee avonden de laatste behandeling aan het voorbereiden. Ze verdiende een mooie laatste behandeling, een beloning voor het harde werken. We vulden en versierden een taart. Het is dat ik geen kers had om erop te doen… Ook was ik trots op mezelf, omdat ik deze week tijdens een huisbezoek een gezin op weg hielp in de wirwar van voorzieningen en huisaanpassingen. De dankbaarheid in de ogen van de moeder sprak boekdelen. Ik liep blozend de deur weer uit. Wat voelde dat goed!

Ook thuis was ik trots. Complimenten kreeg ik, omdat ik zo zakelijk kan zijn als het moet. Ik houd van rechtvaardigheid. En krijg die dan ook, zeker als het om materialistische zaken gaat, zoals het prutsen met een rekening van een autogarage. Met die zakelijke kant, krijg ik veel voor elkaar. Deze kant is goed te combineren met mijn emotionele kant, mijn gevoelige kant. Stiekem best wel een gouden combinatie.

Trots heeft ook te maken met waardering. Als je iets moois doet, waar je misschien zelf trots op bent, is het enigszins logisch dat je er waardering voor krijgt. Met Derk had ik het hier van de week over. Hij zit in de commerciële sector en bij goede prestaties, krijg je loonsverhoging. Klinkt best logisch; hoe meer je je best doet, hoe meer je verdient. In de zorg, ligt dit even anders, tenminste dat denk ik. Ik vroeg, en vraag, me af hoe het hier eigenlijk werkt. Binnen deze setting is het namelijk niet zo dat je, als je meer doet, je hiervoor gewaardeerd wordt. Het wordt wel gewaardeerd dat je het uitvoert, alleen voor jezelf zit er weinig extra’s in. De werkdruk ligt behoorlijk hoog, net voldoende om je structurele rooster te draaien. Projecten genoeg, vaak uit enthousiasme wordt het naar een hoger level getild. Meer succes, meer werk, niet meer waardering. Waar kan die waardering voor je werk uit bestaan? Geldelijke waardering natuurlijk. Maar dat is niet mogelijk of gebruikelijk. Maar moet je genoegen nemen met de geïnteresseerde gezichten tijdens je presentatie? Of met de positieve gesprekken over het geleverde werk? Wat ik me steeds afvraag: waar ligt de grens van de investeringen (eigen middelen en eigen tijd) en een grotere waardering voor je werk.

Uit ervaring weet ik dat je uit enthousiasme (groene pet, lees verderop in mijn blog) gemakkelijk over je eigen ‘edge’ gaat. Als je dit steeds blijft doen, wordt het gewoon dat je veel eigen tijd investeert in je werk. Die cirkel heb ik doorbroken en worstel nu met de vraag: waar ligt de grens en tot hoe ver ga ik? Hoe zakelijk kan en mag ik zijn? Ik ben er nog niet uit.

Thuis is het gemakkelijker om waardering te ontvangen als je iets extra’s doet. Voor mij is de knuffel als ik extra lekker gekookt heb genoeg. Of de grote glimlach als ik alvast heb getankt als hij nog weg moet. Of de kus als hij iets liefs op zijn kussen vindt. Ik vind het maf, dat het dan veel gemakkelijker is. Waarom voldoet het op het werk dan niet? Ik bedoel hiermee niet dat mijn leidinggevende knuffels moet gaan geven…

Even iets luchtigs na deze gedachtekronkel:

We denken de hele dag. Wat we vanavond gaan eten en of hier nog boodschappen voor nodig zijn. Of dat je dat ene bedrijf nog moet bellen of die brief nog moet posten. Dit is achtergronddenken. Mijn bovenstaande verhaal komt voort uit bewust denken. Bewust denken gaat niet meer over routinehandelingen en is bedoeld om meer te presteren dan alleen maar dingen te doen, aldus De Bono.

Tijdens een meeting van het Knowledge Broker netwerk, kregen we een presentatie over creatief denken. De Bono heeft een interessant programma ontwikkeld, namelijk het CoRT-programma (Cognitive Research Trust). Kort samengevat leert het je denken, niet door ergens simpelweg op te reageren, maar door een landkaartje te maken van de situatie en lateraal te denken. Er zijn verschillende manieren om dit te leren, maar ik zal er een toelichten. Een klein kijkje in wat ik probeer toe te passen in mijn denkwerk. Niet zo eenvoudig, maar wel erg leuk!

Volgens de Bono kun je denkhoedjes opzetten bij situaties. Hiermee vorm je je lateraal denken, oftewel creatief denken.

Lateraal denken is gebaseerd op het opnieuw (anders) ordenen van de bestaande informatie om zodoende nieuwe informatie te laten ontstaan. (…) Een probleem kent vaak een begin en een eindsituatie. Het denkproces is het proces van het vinden van een weg van het begin naar de eindsituatie. Normaal is de mens geneigd om een zo recht mogelijke lijn te volgen van begin naar einde via bekende wegen. Als ergens in deze lijn een onmogelijkheid of een schijnbare onmogelijkheid zit, gooien veel mensen de hele oplossing weg om een nieuwe te zoeken. Iemand die lateraal denkt gaat verder met de ingeslagen weg met de gedachte van “Stel dat het wel mogelijk zou zijn”. Hierdoor ontstaat een middel om verder te kijken dan die positie waar het schijnbaar onmogelijk leek. Dit kan leiden tot geheel nieuwe inzichten. (Wikipedia)

De Bono beschreef de volgende hoedjes:

• De witte denkhoed: Maagdelijk wit denken, in de vorm van feiten, cijfers en informatie.

• De rode denkhoed: Een ‘rood waas’ voor de ogen, in de vorm van emoties en gevoelsoordelen, alsmede vermoedens en ingevingen (intuïtie).

• De zwarte denkhoed: De ‘advocaat van de duivel’, negatieve beoordeling; waarom iets ‘niet’ zal functioneren.

• De gele denkhoed: Zonneschijn, helderheid en optimisme: positieve beoordeling, constructieve bijdragen, opsporen van kansen (opportunisme).

• De groene denkhoed: Vruchtbaarheid: creativiteit, zaden die ontkiemen en tot wasdom komen, beweging, provocatie.

• De blauwe denkhoed: Afstandelijkheid en controle: de dirigent van het denken, denken over denken.

(Bron: Zes denkende hoofddeksels, Edward de Bono en de Wikipedia van de Bono)

Hieronder zie je een voorbeeld van een denkmap volgens bovenstaande methode. Kom je komende weken een situatie tegen, waar je even de tijd voor kunt nemen, probeer dan eens onderstaande denkmap te maken. Er komen soms echt geweldige dingen naar boven, waar je eigenlijk niet aan hebt gedacht. Het kan mensen die altijd een zwarte hoed op hebben, ruimdenkender maken en mensen die altijd overpositief zijn, meer kritisch leren denken. Zie hier mijn map van waardering krijgen.

Uiteindelijk verbreedde het mijn idee over het onderwerp waardering krijgen voor je werk. Wat het me opleverde: de positieve kanten (gele hoedje) waren veel gemakkelijker te bedenken. Uiteindelijk komt het er voor mij op neer, dat het naar je zin hebben op je werk, het allerbelangrijkste is. Voor mij is een dik salaris niet zo heel belangrijk. Ook gaf het me de informatie dat ik me vooral stoor aan de onduidelijkheid hoe eventuele waarderingen te verdienen zijn. Gevoelsmatig, daar heb je de oppositie van mijn zakelijke kant weer, is dit voor mij niet fijn. Tot slot: wat ga ik er mee doen? Ik ga eerst eens uitzoeken wat er feitelijk op papier staat over waarderingen. Als ik die informatie heb, kan ik er ook op een zakelijke manier meer verder.

Als je het interessant genoeg vindt, raad ik je het boekje Zes denkende hoofddeksels van Edward de Bono aan voor meer achtergrond. Lenen mag ook.

Mijn brein is moe. Moe van het denken. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vonden. Ik merkte wel op, dat mijn gedachten en blogs nogal uiteenlopen. Als iemand een modelletje kent om dit te structureren?

Tamara

De wortels van ons bestaan

Vandaag was best bizar. Ik besefte me opeens hoe belangrijk het is, hoe je bent opgevoed, in welk milieu en welke stad je geboren en getogen bent. Ook besefte ik hoe gelukkig je jezelf mag prijzen als je kunt zeggen: ik heb een mooie jeugd gehad.

Op mijn werk hadden we donderdag deel 1 van de cursus “Aanpak kindermishandeling en huiselijk geweld”. Deel 2 volgt over een paar weken.

De cursus is erop gericht om ons handvatten te geven hoe om te gaan met kindermishandeling, huiselijk geweld en vooral hoe dit te signaleren. We kregen eerst een aantal cijfers te horen. Ik schrok ervan…

• In ons land sterft iedere week een kind als gevolg van mishandeling.
• In Nederland worden ieder jaar 350.000 kinderen mishandeld; dat zijn 2 á 3 kinderen per klas.
• Een derde van de mishandelingen betreft geweld, bij ruim de helft gaat het om fysieke en/of emotionele verwaarlozing.
• Verwaarlozing van kinderen is minstens zo beschadigend als lichamelijke mishandeling en seksueel misbruik.
• 80% van de slachtoffers van pedofielen worden misbruikt door daders uit de dagelijkse omgeving, veelal het gezin.
• Tussen 5 en 10% van de meisjes wordt in hun jeugd verkracht. Bij jongens is dat 1 tot 5%.
• Kindermishandeling leidt op latere leeftijd onder andere tot mentale problemen, drugs- en alcoholmisbruik, risicovol seksueel gedrag, zwaarlijvigheid en crimineel gedrag.
• Het aantal afnemers van kinderporno is in 13 jaar gestegen met 1500%.
• Steeds meer kinderen en jongeren in Nederland kampen met grote gedragsproblemen.               1 op de 20 kinderen bijvoorbeeld snijdt zichzelf.
• In ons land doet ieder half uur een scholier een poging tot zelfdoding.
• 1 op de 3 kinderen in Nederland zijn onveilig gehecht.

Bron: http://www.no-kidding.nu/feiten_en_cijfers

Op dit moment zijn er TV-spotjes over huiselijk geweld te zien. De boodschap: niet zwijgen, maar doen. We hebben het ook gehad over tegen welke dilemma’s je aan loopt. Er zijn zoveel redenen om niets te doen. Ik herkende de hele lijst; van angst voor de reactie van de gedupeerde tot jezelf de vraag stellen: “Wie ben ik om er iets van te zeggen?”. Herkenbaar?

Voor deze eerste trainingsochtend, was de boodschap duidelijk: je kunt ALTIJD bellen met (in ons geval) het AMK (Algemeen Meldpunt Kindermishandeling), zonder dat je direct een blik hulpverleners opentrekt. Veel mensen, waaronder ik ook viel, denken dat je bij een melding direct een uithuisplaatsing teweeg brengt. Het hele proces ligt veel genuanceerder. Gelukkig maar.

Zoals velen in mijn omgeving weten, is mijn moeder kleuterleidster op een basisschool. Het is toch eigenlijk onbegrijpelijk dat dus 3 kinderen in die klas te maken heeft met kindermishandeling. Een van de kinderen heeft te maken met geweld, twee met fysieke/emotionele verwaarlozing. Tien kinderen in die klas zijn onveilig gehecht. Mijn mond viel open van deze cijfers… Hoe jonger, des te groter de kans op mishandeling. Hoe kwetsbaarder de kinderen zijn, hoe minder stem ze hebben.

Dit zijn zomaar een paar feiten. Elke organisatie die met mensen werkt, met kinderen én volwassenen, zou deze scholing moeten volgen. Contact met Naomi Dessaur is snel gelegd:

http://www.dessaurtrainingen.nl/

www.facebook.com/DessaurTrainingen

Nog iets anders: al langere tijd ga ik met mijn omgeving de discussie aan, over het feit dat er steeds vaker jonge mensen overspannen raken. Mensen van mijn leeftijd. Steeds gaan mensen over hun eigen grenzen heen. De maatschappij verwacht steeds meer. Ik heb het afgelopen jaar geleerd: daar heb je zelf invloed op. Je kunt nee zeggen. Je kunt meer tijd nemen om te ontspannen. Iets MOETEN bestaat niet. Als je iets niet af hebt: wat is daar zo erg aan? Morgen weer een dag.
Een goede vriend van mij attendeerde me op een onderzoek onder terminale mensen kwam een duidelijk punt naar voren. Op de vraag wat zij anders zouden willen doen, als zij opnieuw het leven mochten beginnen, antwoordden zij: minder werken, meer tijd nemen voor mijn omgeving, me minder druk maken om onbelangrijke zaken.
Helaas is bovenstaande herkenbaar in mijn directe omgeving. Je leven staat plotseling stil en je toekomst beslaat opeens nog maar een jaar i.p.v. nog een aantal decennia. That sucks.

Mijn clue: sta eens stil bij hoe jij in het leven staat. Veel stress? Kun je nee zeggen? Geef jij de mensen in je omgeving de aandacht die je zou willen geven? Kies jij voor jezelf?
Ik nu wel. Je hebt zelf invloed op de keuzes die je maakt. Het kan zomaar zijn dat je straks moet zeggen: had ik maar…

Deze keer een wat serieuze blog. Volgende keer weer een receptje of een gezellige foto. Het is maar net wat me bezig houdt.

Fijn weekend!

Tamara

Als ik toch eens liedjes schrijven kon…

Blij, intens verdrietig, euforie, extreem gelukkig, ontroerd, vrolijk, teleurgesteld en enthousiast. Wat een rollercoaster zeg deze week. Niet te geloven…

Op al die momenten dat ik het bovenstaande ervoer, wenste ik dat ik liedjes kon schrijven, die vervolgens kon zingen en de hele dag in mijn hoofd zouden zitten; gemaakt om mee te neuriën.

Extreem gelukkig was ik afgelopen week een aantal keren. Soms kan ik gewoon enorm genieten van de dingen die ik heb. Mijn huis staat op dit moment te koop (http://www.funda.nl/koop/delft/appartement-48493471-bosboom-toussaintplein-115/). Zoals bij vele anderen, verkoop je je huis liever dan dat je het te koop hebt staan. Ja, ook wij gaan keihard verlies maken, maar (daar komt het) we kunnen het betalen! Wat een geluk is dat! Duizenden mensen zijn gebonden aan hun huidige woning om deze reden. Wij niet. Eind deze week verlagen wij de prijs zelfs nog eens! En doen we mee aan de Open Huis van 6 april aanstaande.

Tot zo ver de nieuwsflits.

Teleurgesteld was ik, door de mooie huizenruil die niet doorgaat. Maar ja. Daar zit je dan, vier hoog en droog, in je appartement. Met een opgeknapte keuken waar je nu nog veel plezier van hebt, in voor de verkoop een opgeruimd huis, met alleen de spullen die je écht belangrijk vindt. De rest kun je blijkbaar missen en zit in de 40 verhuisdozen die bij je ouders in de garage staan. Ik dacht eerst, het is net kamperen. Niet dus. Opgeruimd staat netjes. Huis opgeruimd, hoofd opgeruimd. Daar werd ik vrolijk van.

Extreem gelukkig was ik deze week ook, omdat ik besefte dat ik afgelopen jaar mijn leventje eigenlijk best lekker op orde heb. Niet zo veel stress meer op werk, genieten van de kleine dingen, meer rust, meer Tamara. Ik wist even niet meer wie ze was. Ik gok dat ik zo’n 75% weer terug heb gevonden. Ik hoop vooral dat er nog 25% te vinden valt.

Extreem gelukkig sloeg ineens om in intens verdrietig. Mijn lieve oma werd opgenomen in een verzorgingshuis in verband met haar Alzheimer. Haar eigen huisje was niet meer veilig genoeg. De zorg werd teveel. Ik krijg nu kippenvel in plaats van tranen als ik terugdenk aan de dag dat (een deel van) haar huisje werd overgeplaatst naar haar nieuwe woning. Niet meer terugkeren naar de woning waar ze al zo lang woonde, waar haar kinderen zijn opgegroeid, waar veel langetermijnherinneringen liggen. Waar haar geheugen nu nog uit put. Intens verdrietig werd ik, toen mijn moeder vertelde over hoe ze zich voelde. Intens verdrietig werd ik, toen ik mijn oma zag, in de groep mensen. Ze is nogal op zichzelf. Nu één van de ‘anderen’. Een ‘oudje’. Een van de mensen die ze zelf vroeger als vrijwilligster heeft verzorgd. Mijn omaatje. Compleet in de war. Mijn omaatje. Zich weggestopt voelend. Mijn enige grootouder. Mijn omaatje. Mijn alles.

Ontroerd was ik, toen iemand in mijn directe omgeving, vertelde dat ze zwanger is, na lang proberen. Kippenvel door de schoonheid van dat bericht.

Na een week een chaos in mijn huiskamer (soms dus niet strak opgeruimd), had ik eindelijk al mijn kralen uitgezocht. Het aanblik van alle dozen netjes op elkaar gestapeld op tafel, op kleur gesorteerd, klein bij klein, groot bij groot, zorgde voor een euforie. Wat heerlijk! “Autist”, zei een collega.

Vrolijkheid overheerste door de gedachte aan een zeer dierbaar vriendinnetje, die herstellende is van borstkanker. Een dijk van een meid. Een kanjer. Vrolijk was ik door het feit dat ze eind deze maand weer TIETEN krijgt van de plastisch chirurg. Hoe vet is dát! Hoe geweldig ben je, als je zegt: “Dat is het enige voordeel van die kanker: grotere tieten!”. Diep respect. Onbetaalbaar is zijn die lach en fonkelende ogen die nu in mijn visuele langetermijngeheugen gekerfd staan.

Bij de aanschaf van fietsschoenen, zagen we een mooie damesracefiets staan. “Klim er eens op.” “Ja doei!” “Meneer, mag ze er een stukje op rijden?” “Tuurlijk!” SHIT, de klos… Het zadel ging naar beneden, ik klom erop en… OMG! Dít is cool. Ik wil er een, dacht ik. Blijkbaar straalde ik die gedachte uit, waarop Derk zei: “Als je wilt, koop ik een racefiets voor je.” Dat gebaar, daar werd ik heel erg blij door! Donderdag gaan we hem kopen.

Een mooie week, al zeg ik het zelf. Door emoties bewust te ervaren, leef je intenser. Zoals ik eerder al schreef, word ik ook geraakt door muziek. Muziek kan emoties versterken. Luister eens naar het volgende nummer. Deze werd gedeeld op Facebook vandaag. Bij mij stond het nummer op repeat tijdens het schrijven van deze blog…

Sowulo Yule: http://youtu.be/tt-akfkp-f8

Tamara

Vang die stralen!

Ein-de-lijk: LENTE! Ohhhh, wat was ik hier aan toe!

Vandaag heb ik voor het eerst weer buiten geluncht, zonder jas, zonder vest: top! Ik voel me op deze dag in het jaar altijd een soort energiemeter. Een meter die dan elke minuut voller en voller raakt. De zon lijkt me weer compleet te maken. Alsof ik in de herfst een deel van mezelf in een verhuisdoos heb gedaan en heb opgeborgen, die ik nu weer terug vind tijdens de voorjaarsschoonmaak.

Ik maak sinds twee jaar een kalender met foto’s die ik in die maanden heb genomen. Vijf dagen geleden, draaide ik de kalender om naar maart en kwam ik bovenstaande foto tegen. Ik word zo ontzettend blij van foto’s die ik maak. Men vraagt vaak wat ‘er aan is’. Bij het maken van de foto had ik een bepaalde emotie en als ik die emotie weet over te brengen in de foto, is het een foto. Anders is het een kiekje. Ik houd niet van kiekjes. Is dat herkenbaar? Of is dat maf?

Veel mensen hebben emoties bij kunst of bij muziek. Het fijne is, is dat ik dat heb bij verhalen, kunst, mensen, natuur, dieren en extreem bij foto’s en muziek. Op dit moment luister in naar Emeli Sande. Een beeldschone vrouw met een stem waardoor ik helemaal ‘soft’ word. In tegenstelling tot het nummer Scream & Shout van Will.i.am en Britney Spears… Bij het horen van het refrein word ik helemaal knetterhyper! Heerlijk!

Graag kom ik even terug op de foto’s, aangezien die iets gemakkelijker te delen zijn dan top 40-nummers. Hieronder staan al mijn foto’s van de kalender van 2012 en uitleg waarom ik ze maakte en uitkoos voor de kalender.

Voorkant:
Vigelandsparken in Oslo: dit kunstwerk heb ik lang staan bekijken. Ik houd enorm van menselijke vormen en ik kreeg er een grappig gevoel van. Het voelde als een visuele puzzel met al die mensen in elkaar verstrengeld. Ook vond ik iets sterks uitstralen, want ‘je kwam er niet echt tussen’.

Januari
Deze ´knusse´ merel vond in de Delftse Hout. Derk en vrienden waren schaatsen op de dichtgevroren meren en ik trok er met mijn camera op uit om de sneeuwwereld vast te leggen.
Aan de ene kant was ik helemaal in mijn element, alleen fotograferend. Aan de andere kant fotografeer ik graag samen met mijn schoonvader en voelde me dus ook wat alleen.
Aan het eind van mijn wandeling kwam ik deze merel tegen: enigszins alleen, maar het vogeltje leek in zijn element.

Februari
Deze foto is gemaakt op de boot van Texel naar Den Helder. We hadden net een weekend met de familie doorgebracht op Texel. Ik was daar nog nooit geweest en vond daar rust, gezelligheid en een bijzonder landschap.
De foto geeft mijn gevoel op het moment van de foto goed weer: nagenietend van het landschap, knus met Derk achter me, een stille en strakke zee. Een onvergetelijk, bijna niet-Nederlands gevoel.

Maart
Deze foto is dus gemaakt in maart vorig jaar in de tuin van mijn ouders.
Deze bloesem straalt voor mij hetzelfde gevoel uit dat ik vandaag weer voor het eerst ervaarde: eindelijk, daar is de zon! Opladen, verder groeien en genieten.

April
Deze rups kwam ik vorig jaar april tegen in de bossen bij Wassenaarse Slag. Het leek wel herfst, maar het was voorjaar. Overal kwam ik spinnenwebben tegen, beestjes druk bezig en zo ook deze rups. Wat ik mooi vind aan deze foto, is dat deze rups heel lastig te vangen was en ik blij ben dat er een foto scherp was. Door de wind tolde hij steeds rond en door het kleine oppervlak, kreeg ik hem maar moeilijk scherp. Dit lucky shot maakte mijn hele middag goed.

Mei
Een van mijn favorieten van 2012! Deze foto was ook bijna mijn canvasdoek geworden die nu aan de muur hangt. Deze foto vind ik vooral spannend. De bloem sprong bijna open! Ook kan ik me er een voorstelling van maken, hoe de bloem eruit ziet als hij wél net open is gesprongen. Het maakt me nieuwsgierig.

Juni
Deze pauw heb ik op de foto gezet in Plaswijckpark in Rotterdam. Hier waren wij met mijn werk naartoe en ik kon deze pauw niet laten gaan.
Het is een vrij standaard foto en toch vond ik hem de moeite waard voor de kalender. De kleuren en de patronen vangen mijn visuele behoefte aan patronen en bijzondere vormen. Ik kan er minuten naar kijken.

Juli
Deze foto is gemaakt vanaf het balkon van vrienden die in Oslo wonen. Het biedt een uitzicht op Oslo, met donderwolken om ons heen, waar een zonnetje doorheen breekt. Dit leverde de mooiste regenboog op, die ik heb vast kunnen leggen. Eentje van 180 graden had ik nog nooit te pakken gehad!
De foto is voor mij bijzonder, omdat ik een enorme fan ben van het weer. Ik heb bergen boeken over het weer en sta midden in de nacht op, om onweer te fotograferen en te bekijken. Het is een soort adrenalineshot voor mij als ik onweer hoor of lichtflitsen tussen de wolken zie. Ik begrijp niet waar dit vandaan komt, maar ik houd er van!
Als ik deze foto zie, word ik blij.

Augustus
Deze foto is gemaakt tijdens onze vakantie in Noorwegen. Het is het uitzicht vanaf het uiterste puntje van het Nærøyfjord.
Voor mij is dit een bijzondere foto. Terwijl alle mensen al van de ferry af waren voor de toeristische snuisterijen en andere activiteiten, maakte ik gebruik van het moment dat ik even een mooie, vrije foto kon maken. Het is een kleurenspel, een bijzondere plek om geweest te zijn.

September
Met een beetje smokkelen: deze is ook tijdens de vakantie in Noorwegen in augustus gemaakt. Ik moest hem er ook op zetten!
Als ik naar deze foto kijk, weet ik weer precies hoe het was daar, toen ik uit de auto stapte: koud, winderig, af en toe een straal zon, sneeuw op de toppen. Het eerste echte Noorwegen-gevoel! Een sfeer die ik nog niet kende, puur natuur. Zo zuiver en fris heb ik nog nooit een omgeving meegemaakt. Bizar.

Oktober
Deze foto is genomen aan de rand van een bos in Overloon. Derk en ik waren hier een weekendje weg in oktober 2012. Om eerlijk te zijn: deze foto heb ik niet gemaakt.
Derk heeft hier voor het eerst samen met mij gefotografeerd. Hij kreeg interesse in hoe diafragma’s werken en dat heb ik hem uitgelegd door zelf foto’s te laten maken. Deze foto is de eerste foto die hij ´zomaar´ maakte. Ik vind hem mooi, om de kleuren, het onbelangrijke onderwerp (daar ging het namelijk niet om op dat moment) en de prachtige herinnering.

November
Deze foto is gemaakt in een bos bij Nijmegen. Wij waren bij mijn broer en schoonzus. Het was prachtig weer en daarom maakten we een heerlijke wandeling in de omgeving. Het was écht novemberweer.
Wat is novemberweer? Zacht licht, herfsttinten in de bossen, aangenaam, de geur van de natte natuur en rust. Dat vind ik terug in de foto.

December
Ook deze foto is op Texel gemaakt.
Eigenlijk is deze foto om meerdere redenen mooi. Ik houd enorm van het strand. Ik houd enorm van wandelen in die omgeving. Ik houd enorm van fotograferen. Ik houd enorm van de seizoenen. Ik houd enorm van mijn familie en vrienden.

Stiekem was het nogal een klus om deze blog te schrijven… Soms vraag ik me wel eens af, waar ander mensen dit soort momenten vandaan halen…

Voor mij geldt: geluk zit in kleine, alledaagse dingen.

Tamara