Take your time…

Soms raak je verdwaald en moet je je weg opnieuw vinden. Neem je tijd ervoor.

Bijna drie maanden geleden alweer. Take your time girl… een prachtig nummer van Niels Geusebroek en ook erg van toepassing op mij dit moment. Ik heb de tijd en de rust genomen om weer een beetje op het juiste spoor te komen na een hoop ellende en zó te kunnen schrijven dat anderen zich er weer in kunnen herkennen. De blog van mij over emoties (Als ik toch eens liedjes schrijven kon…) is met afgelopen tijd namelijk ‘peanuts’.

Ongeveer een jaar geleden kregen wij een bericht dat onze wereld deed instorten. Niets lijkt meer belangrijk als iemand die heel dicht bij je staat, ernstig ziek blijkt te zijn en waarvan je weet dat deze rots in de branding, grote stappen in je jonge leven zal gaan missen. Iemand die je nog nodig hebt. Iemand waarmee je álles wilt blijven delen, het liefst je hele leven. Vechten, opkrabbelen, terugglijden, opkrabbelen, vechten en dan een genadeklap in september… Ik begrijp het niet. Zal het ook nooit begrijpen.

In mei werd de heftige spiraal even uit zijn verband gehaald met een mooi en bijzonder bericht. Een nieuw leventje bezegelde de liefde tussen mij en Derk. In de wolken, ook met een dubbel gevoel, vertelden we het al vroeg aan onze ouders. Die spiraal zou niet stoppen, dat wisten we allemaal, we konden alleen maar hopen dat we nog veel tijd hadden. Dit nieuwe leventje was voor ons heel bijzonder, heel persoonlijk en heel erg welkom. Tijdens de eerste echo bleek dat onze vreugde van korte duur was. Geen heartbeat… Onze wereld stortte verder in. De spiraal ging verder en hard ook.

De zomer naderde. Na een heftige paar weken, keken we uit naar een paar weken rust en mooi weer. We moesten ons echt opladen. Frankrijk werd het weer. Niet te ver, de Vogezen ofzo. Het moest vooral niet teveel energie kosten, alleen opleveren.

Vlak voor we op vakantie gingen, hadden we een interview met een journalist voor de Delft op Zondag, een Delfts weekkrantje. We deden mee aan het artikel Huis te Koop. Oh ja, ons huis staat ook nog te koop. Dit kan ook nog wel een jaar duren. Na het interview en de foto verliet de journalist ons huis. Ik keek op mijn telefoon: twee gemiste oproepen van de makelaar, ´s avonds. Bizar. Ik belde terug en we bleken een bod op ons huis te hebben! Een bod van iemand die het huis nog nooit had gezien. Van het take-it-or-leave-it-bod schrokken we ons kapot, maar twijfelenden hooguit 10 minuten. Na kort overleg met onze ouders waren we eruit: volgend jaar hebben we een TUIN! De spiraal stopte weer even.

We gingen met een goed gevoel op vakantie. Ik sliep een gat in de dag, was kapot, had last van mijn maag en alles was me teveel. Alles leek eruit te komen van afgelopen maanden. Ik heb nog nooit zo’n luie vakantie gehad. Mensen die ons goed kennen, weten dat wij het liefst het avontuur opzoeken, klimmen, canyoningen en gaan klettersteigen. Deze vakantie bleef het bij wat fietsen, wandelen, luieren, barbecuen, lezen en slapen. TOP. De vermoeidheid, het slapen, de last van mijn maag, dat kwam niet alleen door de afgelopen maanden ellende… De test gaf écht aan dat onze liefde blijkbaar niet kapot te krijgen is: we krijgen een kindje! Enigszins overdonderd door de snelheid waarmee een nieuwe zwangerschap zich aandiende, lieten we deze enorme blijdschap gretig toe, met in ons achterhoofd die verdomde spiraal…

De laatste week van de drie weken vakantie, kregen we een telefoontje. De spiraal draaide overuren. Het ging opeens erg slecht. We waren in shock. Verdrietig tot op het bot. En nu? Naar huis? Blijven? We besloten een paar dagen eerder terug te gaan.

Eenmaal thuis zijn we naar de dag erna langs gegaan. Het bleek deze keer écht foute boel. Over en uit. Klaar. Afwachten maar. We konden het niet over onze lippen krijgen. Hoe vertel je iemand dat hij geen opa wordt? Nog nooit heb ik het zó moeilijk gevonden om iemand een mooi bericht te brengen. Het knaagt. Nog steeds.

6 September hadden we de eerste echo. Het hartje klopte. Ik moest keihard huilen. 7 September hebben we de echo kunnen laten zien, omdat deze mochten we filmen. 12 September was het over. Ons hartje klopte, de zijne stopte. Onze wereld stortte in. Even heb je niets meer. Zo klote. Zo dubbel.

De weken erna probeer je op te krabbelen. Het heeft tijd nodig. Die spiraal kan bijna niet langer worden. Hij moet weer doorbroken worden. Heel voorzichtig en met beleid. 1 Oktober hielp het buigen een beetje. Een emotionele dag, waarop we de termijnecho kregen én de overdracht van ons huis hadden. Twee stappen vooruit! We gaan op zoek naar een huis waar we een mooie kinderkamer kunnen maken, een dijk van een keuken, een eigen hobbyruimte, een schuur om te klussen en het liefst een bad om af en toe in te relaxen. Eindelijk! Nog nooit heb ik zoiets moois mogen ervaren als het zien bewegen van het kindje dat in mijn buik groeit. Het is er echt, een klein wondertje, met een voor ons heel bijzondere start. Hij of zij zal het zich nooit echt beseffen denk ik, maar wij als ouders weten in welke tijd dit kindje ontstond en dat het aanwezig was bij het heftigste moment uit ons leven tot nu toe.

Komend jaar staan er nu vooral mooie dingen te gebeuren: de komst van onze kleine, een huis kopen, de bruiloft van een naaste, de bruiloft van goede vrienden en hopelijk nog vele andere mooie gebeurtenissen. Die moeten er ook zijn. Voor een klein beetje balans in het geheel.

De komende tijd zal ik extra veel glimlachen naar de mensen om me heen. Dit omdat ik me besef hoe kwetsbaar het leven is.

Tamara

Van de hoed en de rand

Deze week was ik trots. Trots op mezelf. Trots zijn is eigenlijk niet echt makkelijk, merk ik vaak. Oprecht vinden dat je iets goed hebt gedaan.

Trots was ik deze week op mijn werk, op een van de kinderen die ik die woensdag uitbehandelde. Na een hele intensieve periode samen te hebben gewerkt, was ik twee avonden de laatste behandeling aan het voorbereiden. Ze verdiende een mooie laatste behandeling, een beloning voor het harde werken. We vulden en versierden een taart. Het is dat ik geen kers had om erop te doen… Ook was ik trots op mezelf, omdat ik deze week tijdens een huisbezoek een gezin op weg hielp in de wirwar van voorzieningen en huisaanpassingen. De dankbaarheid in de ogen van de moeder sprak boekdelen. Ik liep blozend de deur weer uit. Wat voelde dat goed!

Ook thuis was ik trots. Complimenten kreeg ik, omdat ik zo zakelijk kan zijn als het moet. Ik houd van rechtvaardigheid. En krijg die dan ook, zeker als het om materialistische zaken gaat, zoals het prutsen met een rekening van een autogarage. Met die zakelijke kant, krijg ik veel voor elkaar. Deze kant is goed te combineren met mijn emotionele kant, mijn gevoelige kant. Stiekem best wel een gouden combinatie.

Trots heeft ook te maken met waardering. Als je iets moois doet, waar je misschien zelf trots op bent, is het enigszins logisch dat je er waardering voor krijgt. Met Derk had ik het hier van de week over. Hij zit in de commerciële sector en bij goede prestaties, krijg je loonsverhoging. Klinkt best logisch; hoe meer je je best doet, hoe meer je verdient. In de zorg, ligt dit even anders, tenminste dat denk ik. Ik vroeg, en vraag, me af hoe het hier eigenlijk werkt. Binnen deze setting is het namelijk niet zo dat je, als je meer doet, je hiervoor gewaardeerd wordt. Het wordt wel gewaardeerd dat je het uitvoert, alleen voor jezelf zit er weinig extra’s in. De werkdruk ligt behoorlijk hoog, net voldoende om je structurele rooster te draaien. Projecten genoeg, vaak uit enthousiasme wordt het naar een hoger level getild. Meer succes, meer werk, niet meer waardering. Waar kan die waardering voor je werk uit bestaan? Geldelijke waardering natuurlijk. Maar dat is niet mogelijk of gebruikelijk. Maar moet je genoegen nemen met de geïnteresseerde gezichten tijdens je presentatie? Of met de positieve gesprekken over het geleverde werk? Wat ik me steeds afvraag: waar ligt de grens van de investeringen (eigen middelen en eigen tijd) en een grotere waardering voor je werk.

Uit ervaring weet ik dat je uit enthousiasme (groene pet, lees verderop in mijn blog) gemakkelijk over je eigen ‘edge’ gaat. Als je dit steeds blijft doen, wordt het gewoon dat je veel eigen tijd investeert in je werk. Die cirkel heb ik doorbroken en worstel nu met de vraag: waar ligt de grens en tot hoe ver ga ik? Hoe zakelijk kan en mag ik zijn? Ik ben er nog niet uit.

Thuis is het gemakkelijker om waardering te ontvangen als je iets extra’s doet. Voor mij is de knuffel als ik extra lekker gekookt heb genoeg. Of de grote glimlach als ik alvast heb getankt als hij nog weg moet. Of de kus als hij iets liefs op zijn kussen vindt. Ik vind het maf, dat het dan veel gemakkelijker is. Waarom voldoet het op het werk dan niet? Ik bedoel hiermee niet dat mijn leidinggevende knuffels moet gaan geven…

Even iets luchtigs na deze gedachtekronkel:

We denken de hele dag. Wat we vanavond gaan eten en of hier nog boodschappen voor nodig zijn. Of dat je dat ene bedrijf nog moet bellen of die brief nog moet posten. Dit is achtergronddenken. Mijn bovenstaande verhaal komt voort uit bewust denken. Bewust denken gaat niet meer over routinehandelingen en is bedoeld om meer te presteren dan alleen maar dingen te doen, aldus De Bono.

Tijdens een meeting van het Knowledge Broker netwerk, kregen we een presentatie over creatief denken. De Bono heeft een interessant programma ontwikkeld, namelijk het CoRT-programma (Cognitive Research Trust). Kort samengevat leert het je denken, niet door ergens simpelweg op te reageren, maar door een landkaartje te maken van de situatie en lateraal te denken. Er zijn verschillende manieren om dit te leren, maar ik zal er een toelichten. Een klein kijkje in wat ik probeer toe te passen in mijn denkwerk. Niet zo eenvoudig, maar wel erg leuk!

Volgens de Bono kun je denkhoedjes opzetten bij situaties. Hiermee vorm je je lateraal denken, oftewel creatief denken.

Lateraal denken is gebaseerd op het opnieuw (anders) ordenen van de bestaande informatie om zodoende nieuwe informatie te laten ontstaan. (…) Een probleem kent vaak een begin en een eindsituatie. Het denkproces is het proces van het vinden van een weg van het begin naar de eindsituatie. Normaal is de mens geneigd om een zo recht mogelijke lijn te volgen van begin naar einde via bekende wegen. Als ergens in deze lijn een onmogelijkheid of een schijnbare onmogelijkheid zit, gooien veel mensen de hele oplossing weg om een nieuwe te zoeken. Iemand die lateraal denkt gaat verder met de ingeslagen weg met de gedachte van “Stel dat het wel mogelijk zou zijn”. Hierdoor ontstaat een middel om verder te kijken dan die positie waar het schijnbaar onmogelijk leek. Dit kan leiden tot geheel nieuwe inzichten. (Wikipedia)

De Bono beschreef de volgende hoedjes:

• De witte denkhoed: Maagdelijk wit denken, in de vorm van feiten, cijfers en informatie.

• De rode denkhoed: Een ‘rood waas’ voor de ogen, in de vorm van emoties en gevoelsoordelen, alsmede vermoedens en ingevingen (intuïtie).

• De zwarte denkhoed: De ‘advocaat van de duivel’, negatieve beoordeling; waarom iets ‘niet’ zal functioneren.

• De gele denkhoed: Zonneschijn, helderheid en optimisme: positieve beoordeling, constructieve bijdragen, opsporen van kansen (opportunisme).

• De groene denkhoed: Vruchtbaarheid: creativiteit, zaden die ontkiemen en tot wasdom komen, beweging, provocatie.

• De blauwe denkhoed: Afstandelijkheid en controle: de dirigent van het denken, denken over denken.

(Bron: Zes denkende hoofddeksels, Edward de Bono en de Wikipedia van de Bono)

Hieronder zie je een voorbeeld van een denkmap volgens bovenstaande methode. Kom je komende weken een situatie tegen, waar je even de tijd voor kunt nemen, probeer dan eens onderstaande denkmap te maken. Er komen soms echt geweldige dingen naar boven, waar je eigenlijk niet aan hebt gedacht. Het kan mensen die altijd een zwarte hoed op hebben, ruimdenkender maken en mensen die altijd overpositief zijn, meer kritisch leren denken. Zie hier mijn map van waardering krijgen.

Uiteindelijk verbreedde het mijn idee over het onderwerp waardering krijgen voor je werk. Wat het me opleverde: de positieve kanten (gele hoedje) waren veel gemakkelijker te bedenken. Uiteindelijk komt het er voor mij op neer, dat het naar je zin hebben op je werk, het allerbelangrijkste is. Voor mij is een dik salaris niet zo heel belangrijk. Ook gaf het me de informatie dat ik me vooral stoor aan de onduidelijkheid hoe eventuele waarderingen te verdienen zijn. Gevoelsmatig, daar heb je de oppositie van mijn zakelijke kant weer, is dit voor mij niet fijn. Tot slot: wat ga ik er mee doen? Ik ga eerst eens uitzoeken wat er feitelijk op papier staat over waarderingen. Als ik die informatie heb, kan ik er ook op een zakelijke manier meer verder.

Als je het interessant genoeg vindt, raad ik je het boekje Zes denkende hoofddeksels van Edward de Bono aan voor meer achtergrond. Lenen mag ook.

Mijn brein is moe. Moe van het denken. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vonden. Ik merkte wel op, dat mijn gedachten en blogs nogal uiteenlopen. Als iemand een modelletje kent om dit te structureren?

Tamara

Als ik toch eens liedjes schrijven kon…

Blij, intens verdrietig, euforie, extreem gelukkig, ontroerd, vrolijk, teleurgesteld en enthousiast. Wat een rollercoaster zeg deze week. Niet te geloven…

Op al die momenten dat ik het bovenstaande ervoer, wenste ik dat ik liedjes kon schrijven, die vervolgens kon zingen en de hele dag in mijn hoofd zouden zitten; gemaakt om mee te neuriën.

Extreem gelukkig was ik afgelopen week een aantal keren. Soms kan ik gewoon enorm genieten van de dingen die ik heb. Mijn huis staat op dit moment te koop (http://www.funda.nl/koop/delft/appartement-48493471-bosboom-toussaintplein-115/). Zoals bij vele anderen, verkoop je je huis liever dan dat je het te koop hebt staan. Ja, ook wij gaan keihard verlies maken, maar (daar komt het) we kunnen het betalen! Wat een geluk is dat! Duizenden mensen zijn gebonden aan hun huidige woning om deze reden. Wij niet. Eind deze week verlagen wij de prijs zelfs nog eens! En doen we mee aan de Open Huis van 6 april aanstaande.

Tot zo ver de nieuwsflits.

Teleurgesteld was ik, door de mooie huizenruil die niet doorgaat. Maar ja. Daar zit je dan, vier hoog en droog, in je appartement. Met een opgeknapte keuken waar je nu nog veel plezier van hebt, in voor de verkoop een opgeruimd huis, met alleen de spullen die je écht belangrijk vindt. De rest kun je blijkbaar missen en zit in de 40 verhuisdozen die bij je ouders in de garage staan. Ik dacht eerst, het is net kamperen. Niet dus. Opgeruimd staat netjes. Huis opgeruimd, hoofd opgeruimd. Daar werd ik vrolijk van.

Extreem gelukkig was ik deze week ook, omdat ik besefte dat ik afgelopen jaar mijn leventje eigenlijk best lekker op orde heb. Niet zo veel stress meer op werk, genieten van de kleine dingen, meer rust, meer Tamara. Ik wist even niet meer wie ze was. Ik gok dat ik zo’n 75% weer terug heb gevonden. Ik hoop vooral dat er nog 25% te vinden valt.

Extreem gelukkig sloeg ineens om in intens verdrietig. Mijn lieve oma werd opgenomen in een verzorgingshuis in verband met haar Alzheimer. Haar eigen huisje was niet meer veilig genoeg. De zorg werd teveel. Ik krijg nu kippenvel in plaats van tranen als ik terugdenk aan de dag dat (een deel van) haar huisje werd overgeplaatst naar haar nieuwe woning. Niet meer terugkeren naar de woning waar ze al zo lang woonde, waar haar kinderen zijn opgegroeid, waar veel langetermijnherinneringen liggen. Waar haar geheugen nu nog uit put. Intens verdrietig werd ik, toen mijn moeder vertelde over hoe ze zich voelde. Intens verdrietig werd ik, toen ik mijn oma zag, in de groep mensen. Ze is nogal op zichzelf. Nu één van de ‘anderen’. Een ‘oudje’. Een van de mensen die ze zelf vroeger als vrijwilligster heeft verzorgd. Mijn omaatje. Compleet in de war. Mijn omaatje. Zich weggestopt voelend. Mijn enige grootouder. Mijn omaatje. Mijn alles.

Ontroerd was ik, toen iemand in mijn directe omgeving, vertelde dat ze zwanger is, na lang proberen. Kippenvel door de schoonheid van dat bericht.

Na een week een chaos in mijn huiskamer (soms dus niet strak opgeruimd), had ik eindelijk al mijn kralen uitgezocht. Het aanblik van alle dozen netjes op elkaar gestapeld op tafel, op kleur gesorteerd, klein bij klein, groot bij groot, zorgde voor een euforie. Wat heerlijk! “Autist”, zei een collega.

Vrolijkheid overheerste door de gedachte aan een zeer dierbaar vriendinnetje, die herstellende is van borstkanker. Een dijk van een meid. Een kanjer. Vrolijk was ik door het feit dat ze eind deze maand weer TIETEN krijgt van de plastisch chirurg. Hoe vet is dát! Hoe geweldig ben je, als je zegt: “Dat is het enige voordeel van die kanker: grotere tieten!”. Diep respect. Onbetaalbaar is zijn die lach en fonkelende ogen die nu in mijn visuele langetermijngeheugen gekerfd staan.

Bij de aanschaf van fietsschoenen, zagen we een mooie damesracefiets staan. “Klim er eens op.” “Ja doei!” “Meneer, mag ze er een stukje op rijden?” “Tuurlijk!” SHIT, de klos… Het zadel ging naar beneden, ik klom erop en… OMG! Dít is cool. Ik wil er een, dacht ik. Blijkbaar straalde ik die gedachte uit, waarop Derk zei: “Als je wilt, koop ik een racefiets voor je.” Dat gebaar, daar werd ik heel erg blij door! Donderdag gaan we hem kopen.

Een mooie week, al zeg ik het zelf. Door emoties bewust te ervaren, leef je intenser. Zoals ik eerder al schreef, word ik ook geraakt door muziek. Muziek kan emoties versterken. Luister eens naar het volgende nummer. Deze werd gedeeld op Facebook vandaag. Bij mij stond het nummer op repeat tijdens het schrijven van deze blog…

Sowulo Yule: http://youtu.be/tt-akfkp-f8

Tamara