2013-2014

 

Twee die glanzen

Onderstaande blog heb ik nooit gepost. Ik eindig met: ik ga genieten en het druk krijgen. Dat is gelukt. Onderstaande vond ik te mooi om niet meer te posten, dus bij deze. Uiteraard komt er een nieuwe update aan. Deze keer heel snel, dat beloof ik.

—

De vele reacties die ik kreeg om mijn vorige blog… wauw, wat deden die mij goed! Ik schrijf, omdat ik het fijn vind belevenissen te delen waar ik van leerde. Soms schrijf ik, omdat ik ergens heel blij van werd, of juist boos.

Naast dat het voor ons een heftige tijd is, komt er ook zoveel moois op ons af. 2014 Wordt ons jaar!

Afgelopen twee weken had ik vakantie, kerstvakantie. Op mijn werk zijn de meeste kinderen dan vrij, dus neem ik ook vaak vrij. De dag voor kerst vind ik altijd een fijne dag; kerstboom aan, donkere dagen, koud (normaal dan), een gure wind en uitzicht op een avond vol liefde, cadeautjes en gezelligheid. Dit jaar was het net zo mooi, gezellig en vol cadeautjes, alleen brandden die kaarsjes toch minder fel als anders. Het kerstontbijt bij oma was ook anders… Buiten het feit dat ik dit jaar geen witte broodjes met de beste rosbief at, maar broodjes met jam, kaas en ham. Dat was het niet… Ik zal er weinig aan hoeven toe te voegen…

Eerste kerstdag  hebben we zoals vanouds gesteengrild. Heerlijk! Niet stressen, iedereen rustig aan tafel, pakken wat je lekker vindt en er is al-tijd genoeg. O jeetje, dan was er nog een dessert! Oeps, weer geen ruimte overgehouden.

Gelukkig hadden we ‘maar’ twee dagen afspraken. Afgelopen jaren was de riedel: kerstavond schoonouders, kerstochtend schoonoma, bezoek eigen oma, door naar mijn eigen ouders, tweede kerstdag terug naar mijn schoonouders en daar uitgebreid koken, afzakken en de derde kerstdag naar huis. Vorig jaar hadden we al besloten: dat gaan we niet meer doen. Dit vergt echt teveel van een mens. Eten, drinken, slapen, eten, eten, eten, slapen, eten, slapen, thuis. Nee. Het was klaar dit jaar. En dat, zwanger en al, maar goed ook.

Zo zaten wij dus samen, met zijn drietjes, op de bank in ons tokkiepak op tweede kerstdag, achter de buis. Top! Samen zaten we daar op onze kleine bank, in elkaar verstrengeld, de Christmas Carol van de Muppets te kijken. Top. Samen tot laat kerstfilms kijken, Derk een whiskey, ik een Jillz 0%. Top.

Onze kleine moet ook gevoeld hebben dat paps en mams vrije dagen hadden. Al zittend op de bank, gekriebel in mijn zij. Een grote mannenhand op mijn bescheiden zwangerschapsbuikje: BAF! Een karatetrap van hier tot Tokio.

Om de een of andere reden reageert die kleine heel sterk op Derk. Warme handen? De zware (?) bas in zijn mannenstem? Of nu al een vaderskind? We zullen het zien. Dat gewoel begint trouwens wel erg interessant te worden. Duidelijke reacties op aanrakingen, protest als ik mijn buik in de verdrukking duw, de hik, de reactie op het door mijn moeder zelfgemaakte schaapje met muziek; en dat de hele dag door. Bijzonder om die kleine zo actief te voelen. Laat dit dan niet steeds om 06.30 uur zijn. In mijn vakantie. Elke dag… Ik werd er dus heel vaak wakker van deze vakantie. Ach, je schrikt even wakker, probeert weer te slapen, het gewoel gaat door en stiekem lig ik daar dan smoorverliefd, verstopt onder de dekens, met mijn handen op mijn buik, onze kleine boef uit te dagen.

Wat een bijzonder tijd gaan we tegemoet. Ik ga genieten. En het heel druk krijgen… 2014, laat maar komen!

Tamara