Met een stuk vlaai Hand-in-Hand

Gister was het 07.00 uur toen mijn wekker af ging. Ik sloeg mijn slaapzak open, kleedde me aan voor een nieuwe warme dag, zocht mijn naamkaartje, ritste mijn tent open en liep met mijn toilettas naar de douches van Adelante, een revalidatiecentrum in de buurt van Valkenburg. Ik was afgelopen twee weken namelijk niet op vakantie…

Strak om 07.55 liep ik voor de laatste keer naar de Herberg waar de zes jongeren met een unilaterale cerebrale parese hun eigen ochtendritueel hadden uitgevoerd. Deze jongeren sloten gister het Hand-in-Hand Survivalkamp af dat voor de zevende keer werd georganiseerd. De essentie is om jongeren tussen 12-18 jaar, gedurende een kamp van twee weken, een intensieve therapie aan te bieden waarbij (voor het eerst dit jaar) de nadruk ligt op het inschakelen van beide handen. Deze therapie wordt ook wel BiT genoemd: Bimanuele Training.

Binnen Sophia Revalidatie heb ik ook de Piratengroep gedraaid; een vergelijkbaar kamp, gericht op CIMT (Constrained Induced Movement Therapy), maar dan voor de jongere kinderen. Ik besefte me dat we nog niets kunnen bieden voor de jongeren, die we steeds vaker zien met specifieke tweehandige vragen. Ik ging op zoek en vond via een collega Knowledge Broker dit kamp. Ik mocht mee als begeleider en nam twee kinderen van Sophia Revalidatie Delft mee naar het kamp.

Elke dag startte strak om 08.00 uur. De jongeren dekten de ontbijttafel met borden, bestek, vleeswaren in hersluitbare verpakkingen, dranken met draaidoppen, Fred en Ed tubes chocopasta, boterkuipjes, grote stukken kaas die zelf gesneden moesten worden en dit alles met twee handen. Ze dekten de ontbijttafel voor ruim 20 man, want per jongere waren er twee begeleiders en een supervisor. Rond 08.45 uur werd er weer met dezelfde vaart afgeruimd, zodat om 09.00 uur een bomvol programma kon worden gestart.

Elke dag was er een vaste structuur die begon met ontbijt, daarna eenhandig handiger worden (gericht op het verbeteren van de voorwaarden voor de aangedane hand t.a.v. de doelen), BIMT 1 (koken of creatief, voorbereidingen grotere activiteiten), avondeten voorbereiden, lunch, BIMT 2 (aan de doelen zelf werken), project x (een verrassingsproject waar elke dag aan gewerkt werd) / gaming (op o.a. de Wii en Kinect). Elke dag werd afgesloten met een groepsactiviteit, zoals een vlot bouwen, mergel bewerken, touwbrug over klimmen, zeilen, waterspellen, survivalhal, judoën, boomklimmen/abseilen, etc.

Het was een hele gave, indrukwekkende ervaring, waardoor ik nog meer respect heb gekregen voor de inzet van de kinderen die deelnamen; wat een doorzettingsvermogen, inzet en resultaten! Als begeleider hadden we het behoorlijk zwaar met het volle programma, netjes bijhouden van alles wat er gedaan werd (klokken van inzet beide handen en tellen van herhalingen), stimuleren van de juiste manier van inschakeling en op tijd op de juiste plekken zijn met het benodigde materiaal. Het was niets vergeleken wat de kinderen deden. Stuk voor stuk gemotiveerd om de doelen te behalen die ze hadden gesteld.

De jongeman die ik mocht begeleiden wilde o.a. graag zijn vork kunnen vasthouden tijdens het snijden van zijn vlees tijdens het eten. Lijkt het simpel? Deze jongeman had er twee weken twee uur per dag gerichte therapie voor nodig om het te leren. Zoiets wat voor ons zo simpel lijkt. Gedisciplineerd heeft hij samen met ons elke dag geoefend met talloze keren pinnen, duploblokken, prittstiften, magneetmateriaal te pakken en te verplaatsen, met een bekertje water in de andere hand om meebewegingen af te leren. Daarna heeft hij een dikke, aangepaste vork leren vasthouden en vervolgens om deze rechtop te houden in een stuk klei. Van vasthouden zijn we overgestapt op krachtopbouw en doseren; de vork ergens in duwen en stabiel houden, van prikken in oase tot komkommer. Toen dit goed ging, pakten we dubbeltaken en een gewone vork met antislip: prikken en dan met de andere hand snijden. Het eindresultaat na twee weken: hij sneed een stuk taai vlees, op een gewoon bord, zonder antislip met een gewone vork, waarbij het bord niet verschoof. Mijn duo-begeleider en ik, pinkten bijna een traantje weg van trots. Wat een kanjer!

Het andere doel was om een basketbal in de basket te gooien met een lay-up vooraf. Kun jij van 93 schoten op de basket 63 keer scoren? Hij na het kamp wel! En dan heeft hij een cerebrale parese…

Het was voor mij ook een bijzondere ervaring. Het is heel gaaf om te ervaren wat een groep mensen met eenzelfde doel bereikt en naar elkaar toe groeit. Ik was serieus met mijn 29 jaar de ‘oma’ van het stel, want het kamp worden grotendeels gedraaid door vrijwillige ergotherapeuten en fysiotherapeuten in opleiding, uiteraard intensief begeleid door zeer ervaren therapeuten. Deze groep mensen heeft me twee weken weer even student laten voelen door hun gezelligheid, humor en mooie persoonlijkheden. Op mijn beurt heb ik met hen ook weer mijn kennis kunnen delen; een mooie combinatie.

Het is tijd voor zomervakantie. Tijd om mijn tent open te ritsen, zonder naamkaartje op en zelf te klimmen, te koken en te genieten van de eindelijk gearriveerde zomer.

Tamara