Als ik toch eens liedjes schrijven kon…

Blij, intens verdrietig, euforie, extreem gelukkig, ontroerd, vrolijk, teleurgesteld en enthousiast. Wat een rollercoaster zeg deze week. Niet te geloven…

Op al die momenten dat ik het bovenstaande ervoer, wenste ik dat ik liedjes kon schrijven, die vervolgens kon zingen en de hele dag in mijn hoofd zouden zitten; gemaakt om mee te neuriën.

Extreem gelukkig was ik afgelopen week een aantal keren. Soms kan ik gewoon enorm genieten van de dingen die ik heb. Mijn huis staat op dit moment te koop (http://www.funda.nl/koop/delft/appartement-48493471-bosboom-toussaintplein-115/). Zoals bij vele anderen, verkoop je je huis liever dan dat je het te koop hebt staan. Ja, ook wij gaan keihard verlies maken, maar (daar komt het) we kunnen het betalen! Wat een geluk is dat! Duizenden mensen zijn gebonden aan hun huidige woning om deze reden. Wij niet. Eind deze week verlagen wij de prijs zelfs nog eens! En doen we mee aan de Open Huis van 6 april aanstaande.

Tot zo ver de nieuwsflits.

Teleurgesteld was ik, door de mooie huizenruil die niet doorgaat. Maar ja. Daar zit je dan, vier hoog en droog, in je appartement. Met een opgeknapte keuken waar je nu nog veel plezier van hebt, in voor de verkoop een opgeruimd huis, met alleen de spullen die je écht belangrijk vindt. De rest kun je blijkbaar missen en zit in de 40 verhuisdozen die bij je ouders in de garage staan. Ik dacht eerst, het is net kamperen. Niet dus. Opgeruimd staat netjes. Huis opgeruimd, hoofd opgeruimd. Daar werd ik vrolijk van.

Extreem gelukkig was ik deze week ook, omdat ik besefte dat ik afgelopen jaar mijn leventje eigenlijk best lekker op orde heb. Niet zo veel stress meer op werk, genieten van de kleine dingen, meer rust, meer Tamara. Ik wist even niet meer wie ze was. Ik gok dat ik zo’n 75% weer terug heb gevonden. Ik hoop vooral dat er nog 25% te vinden valt.

Extreem gelukkig sloeg ineens om in intens verdrietig. Mijn lieve oma werd opgenomen in een verzorgingshuis in verband met haar Alzheimer. Haar eigen huisje was niet meer veilig genoeg. De zorg werd teveel. Ik krijg nu kippenvel in plaats van tranen als ik terugdenk aan de dag dat (een deel van) haar huisje werd overgeplaatst naar haar nieuwe woning. Niet meer terugkeren naar de woning waar ze al zo lang woonde, waar haar kinderen zijn opgegroeid, waar veel langetermijnherinneringen liggen. Waar haar geheugen nu nog uit put. Intens verdrietig werd ik, toen mijn moeder vertelde over hoe ze zich voelde. Intens verdrietig werd ik, toen ik mijn oma zag, in de groep mensen. Ze is nogal op zichzelf. Nu één van de ‘anderen’. Een ‘oudje’. Een van de mensen die ze zelf vroeger als vrijwilligster heeft verzorgd. Mijn omaatje. Compleet in de war. Mijn omaatje. Zich weggestopt voelend. Mijn enige grootouder. Mijn omaatje. Mijn alles.

Ontroerd was ik, toen iemand in mijn directe omgeving, vertelde dat ze zwanger is, na lang proberen. Kippenvel door de schoonheid van dat bericht.

Na een week een chaos in mijn huiskamer (soms dus niet strak opgeruimd), had ik eindelijk al mijn kralen uitgezocht. Het aanblik van alle dozen netjes op elkaar gestapeld op tafel, op kleur gesorteerd, klein bij klein, groot bij groot, zorgde voor een euforie. Wat heerlijk! “Autist”, zei een collega.

Vrolijkheid overheerste door de gedachte aan een zeer dierbaar vriendinnetje, die herstellende is van borstkanker. Een dijk van een meid. Een kanjer. Vrolijk was ik door het feit dat ze eind deze maand weer TIETEN krijgt van de plastisch chirurg. Hoe vet is dát! Hoe geweldig ben je, als je zegt: “Dat is het enige voordeel van die kanker: grotere tieten!”. Diep respect. Onbetaalbaar is zijn die lach en fonkelende ogen die nu in mijn visuele langetermijngeheugen gekerfd staan.

Bij de aanschaf van fietsschoenen, zagen we een mooie damesracefiets staan. “Klim er eens op.” “Ja doei!” “Meneer, mag ze er een stukje op rijden?” “Tuurlijk!” SHIT, de klos… Het zadel ging naar beneden, ik klom erop en… OMG! Dít is cool. Ik wil er een, dacht ik. Blijkbaar straalde ik die gedachte uit, waarop Derk zei: “Als je wilt, koop ik een racefiets voor je.” Dat gebaar, daar werd ik heel erg blij door! Donderdag gaan we hem kopen.

Een mooie week, al zeg ik het zelf. Door emoties bewust te ervaren, leef je intenser. Zoals ik eerder al schreef, word ik ook geraakt door muziek. Muziek kan emoties versterken. Luister eens naar het volgende nummer. Deze werd gedeeld op Facebook vandaag. Bij mij stond het nummer op repeat tijdens het schrijven van deze blog…

Sowulo Yule: http://youtu.be/tt-akfkp-f8

Tamara