Take your time…

Soms raak je verdwaald en moet je je weg opnieuw vinden. Neem je tijd ervoor.

Bijna drie maanden geleden alweer. Take your time girl… een prachtig nummer van Niels Geusebroek en ook erg van toepassing op mij dit moment. Ik heb de tijd en de rust genomen om weer een beetje op het juiste spoor te komen na een hoop ellende en zó te kunnen schrijven dat anderen zich er weer in kunnen herkennen. De blog van mij over emoties (Als ik toch eens liedjes schrijven kon…) is met afgelopen tijd namelijk ‘peanuts’.

Ongeveer een jaar geleden kregen wij een bericht dat onze wereld deed instorten. Niets lijkt meer belangrijk als iemand die heel dicht bij je staat, ernstig ziek blijkt te zijn en waarvan je weet dat deze rots in de branding, grote stappen in je jonge leven zal gaan missen. Iemand die je nog nodig hebt. Iemand waarmee je álles wilt blijven delen, het liefst je hele leven. Vechten, opkrabbelen, terugglijden, opkrabbelen, vechten en dan een genadeklap in september… Ik begrijp het niet. Zal het ook nooit begrijpen.

In mei werd de heftige spiraal even uit zijn verband gehaald met een mooi en bijzonder bericht. Een nieuw leventje bezegelde de liefde tussen mij en Derk. In de wolken, ook met een dubbel gevoel, vertelden we het al vroeg aan onze ouders. Die spiraal zou niet stoppen, dat wisten we allemaal, we konden alleen maar hopen dat we nog veel tijd hadden. Dit nieuwe leventje was voor ons heel bijzonder, heel persoonlijk en heel erg welkom. Tijdens de eerste echo bleek dat onze vreugde van korte duur was. Geen heartbeat… Onze wereld stortte verder in. De spiraal ging verder en hard ook.

De zomer naderde. Na een heftige paar weken, keken we uit naar een paar weken rust en mooi weer. We moesten ons echt opladen. Frankrijk werd het weer. Niet te ver, de Vogezen ofzo. Het moest vooral niet teveel energie kosten, alleen opleveren.

Vlak voor we op vakantie gingen, hadden we een interview met een journalist voor de Delft op Zondag, een Delfts weekkrantje. We deden mee aan het artikel Huis te Koop. Oh ja, ons huis staat ook nog te koop. Dit kan ook nog wel een jaar duren. Na het interview en de foto verliet de journalist ons huis. Ik keek op mijn telefoon: twee gemiste oproepen van de makelaar, ´s avonds. Bizar. Ik belde terug en we bleken een bod op ons huis te hebben! Een bod van iemand die het huis nog nooit had gezien. Van het take-it-or-leave-it-bod schrokken we ons kapot, maar twijfelenden hooguit 10 minuten. Na kort overleg met onze ouders waren we eruit: volgend jaar hebben we een TUIN! De spiraal stopte weer even.

We gingen met een goed gevoel op vakantie. Ik sliep een gat in de dag, was kapot, had last van mijn maag en alles was me teveel. Alles leek eruit te komen van afgelopen maanden. Ik heb nog nooit zo’n luie vakantie gehad. Mensen die ons goed kennen, weten dat wij het liefst het avontuur opzoeken, klimmen, canyoningen en gaan klettersteigen. Deze vakantie bleef het bij wat fietsen, wandelen, luieren, barbecuen, lezen en slapen. TOP. De vermoeidheid, het slapen, de last van mijn maag, dat kwam niet alleen door de afgelopen maanden ellende… De test gaf écht aan dat onze liefde blijkbaar niet kapot te krijgen is: we krijgen een kindje! Enigszins overdonderd door de snelheid waarmee een nieuwe zwangerschap zich aandiende, lieten we deze enorme blijdschap gretig toe, met in ons achterhoofd die verdomde spiraal…

De laatste week van de drie weken vakantie, kregen we een telefoontje. De spiraal draaide overuren. Het ging opeens erg slecht. We waren in shock. Verdrietig tot op het bot. En nu? Naar huis? Blijven? We besloten een paar dagen eerder terug te gaan.

Eenmaal thuis zijn we naar de dag erna langs gegaan. Het bleek deze keer écht foute boel. Over en uit. Klaar. Afwachten maar. We konden het niet over onze lippen krijgen. Hoe vertel je iemand dat hij geen opa wordt? Nog nooit heb ik het zó moeilijk gevonden om iemand een mooi bericht te brengen. Het knaagt. Nog steeds.

6 September hadden we de eerste echo. Het hartje klopte. Ik moest keihard huilen. 7 September hebben we de echo kunnen laten zien, omdat deze mochten we filmen. 12 September was het over. Ons hartje klopte, de zijne stopte. Onze wereld stortte in. Even heb je niets meer. Zo klote. Zo dubbel.

De weken erna probeer je op te krabbelen. Het heeft tijd nodig. Die spiraal kan bijna niet langer worden. Hij moet weer doorbroken worden. Heel voorzichtig en met beleid. 1 Oktober hielp het buigen een beetje. Een emotionele dag, waarop we de termijnecho kregen én de overdracht van ons huis hadden. Twee stappen vooruit! We gaan op zoek naar een huis waar we een mooie kinderkamer kunnen maken, een dijk van een keuken, een eigen hobbyruimte, een schuur om te klussen en het liefst een bad om af en toe in te relaxen. Eindelijk! Nog nooit heb ik zoiets moois mogen ervaren als het zien bewegen van het kindje dat in mijn buik groeit. Het is er echt, een klein wondertje, met een voor ons heel bijzondere start. Hij of zij zal het zich nooit echt beseffen denk ik, maar wij als ouders weten in welke tijd dit kindje ontstond en dat het aanwezig was bij het heftigste moment uit ons leven tot nu toe.

Komend jaar staan er nu vooral mooie dingen te gebeuren: de komst van onze kleine, een huis kopen, de bruiloft van een naaste, de bruiloft van goede vrienden en hopelijk nog vele andere mooie gebeurtenissen. Die moeten er ook zijn. Voor een klein beetje balans in het geheel.

De komende tijd zal ik extra veel glimlachen naar de mensen om me heen. Dit omdat ik me besef hoe kwetsbaar het leven is.

Tamara