Hulde aan de hormonen

“Ik ga genieten. En het druk krijgen.”

Check. Helemaal gelukt. Nog nooit heb ik zo’n absurde tijd achter de rug als 2014. Dit jaar voelde alsof er een maand voorbij vloog. Dat ik hier nog op deze stoel zit, is best een prestatie… Een beetje door mezelf en een beetje door de hormoontjes.

Na een mooie, maar ook dubbele kerst vorig jaar, begon de rollercoaster genaamd 2014. Vorig jaar zomer verkochten we ons appartement en na een heftige tijd waren we op zoek naar een nieuwe woning. De aankoop van ons nieuwe paleisje was een soort van hectisch. Allereerst onderhandel je weken, doe je consessies ten aanzien van de eisen van de verkoper, willig je alles in en wordt er gezegd: nehhh, ik verkoop het huis toch liever niet. En: stel je voor, je bent 14 april uitgerekend. Je krijgt de sleutel van de woning op 7 februari. En oh ja, het hele huis moet eerst van boven naar beneden verbouwd worden. Ik kan je vertellen: dat is geen grapje.

Goed, we maakten de keuze toch: dit huis past bij álle ‘must-haves’ en ‘nice-to-haves’ die we hadden opgesteld, dus we gingen er voor. Niet alleen, maar met een team van familie en vrienden, elk weekend, avonden, uurtjes tussendoor, te bizar. Het is onbegrijpelijk hoeveel deze mensen voor ons beteken(d)en. We hadden maar één doel: die kleine moet in een bewoonbaar huis geboren worden of thuiskomen. Het is echt niet relaxed als je EINDELIJK in de babykamer kan beginnen wanneer je al 35 weken zwanger bent. Niet cool. Geen aanrader. Het staat niet voor niets vet gedrukt. Echt niet. Gewoon niet doen.

Stress om de verhuisdatum. Het plan was om op 31 maart te verhuizen (dus acht weken om te verbouwen), zodat ik nog twee weken de tijd had om een beetje te aarden, voor zover je kan rekenen op een zwangerschap van 40 weken. Reken je op die 40, zit je in een nogal krappe planning, loopt dat natuurlijk compleet anders, dat snap je wel. Al maanden riep ik: ik vind alles prima, als het maar niet opeens twee weken eerder komt…

Na een bezoekje aan de verloskundige, kon ik door naar het ziekenhuis, waar mij na een ochtend onderzoeken werd medegedeeld: “Alle zorg van de verloskundige is overgeheveld naar hier en je gaat vóór 1 april bevallen.” Hierop antwoordde ik luid en duidelijk: “Weinig kans met je 1 april. Ik moet nog verhuizen.” Vertel een zwangere vrouw niet wat ze moet doen…

Voor mijn werk worden medische indicaties afgegeven, voor vanalles. Nou, dit was er een voor mezelf en ook eentje met best wat consequenties. Ik moest me schikken, we konden het nog rekken tot na het plaatsen van de vloer en keuken. De druk voor het Dreamteam werd nog wat opgekrikt, er werden nog meer uren vrij genomen, langer doorgewerkt en het tempo lag nog wat hoger. Tranen vloeiden er. Er werd druk overlegd en ik werd vooral zoveel mogelijk ontlast. Voor degenen die mij kennen: zet mij maar eens op een stoel om toe te kijken. Sureeee! NOT. En al helemaal niet als ik zwanger ben. Blijkbaar.

Als Derk naar de bouwmarkt was, kon ik tóch even dat ene muurtje schilderen. Gewoon éven klussen. Het voelde verschrikkelijk om niets te kunnen doen. Broodjes en koffie regelen, word je op den duur ook zat als je steeds iedereen tegenkomt, gezellig wit van het schuurstof, heerlijk onder de verf of sticky van de behanglijm. Dat ene muurtje en al die trappen lopen (dat was ik ook niet gewend op het BBTP), werd direct afgestraft door mijn lijf, dus er zat niets anders op dan me koest te houden. Tophormonen: dat zijn echt een soort beschermengeltjes.

1 April werd ik ingeleid. De avond ervoor werd de keuken waar nog geen deurtjes in zaten, met hulp ingeruimd en ik zette mijn tas klaar. Onwerkelijk allemaal. Ik zou morgen vertrekken en terugkomen met een piepklein hummeltje dat ons gehele leven zou gaan veranderen. De volgende ochtend om 6.45 vertrokken we naar het ziekenhuis, waar we op de stoep de keukenmonteurs tegenkwamen die de keuken kwamen afmaken.

Het duurde tot 3 april 23.01 uur; daar was ze dan. Ons boefje. Ons cadeau dat bijna negen maanden stevig ingepakt was gebleven. Wat bijzonder. Wat dubbel ook.
En ook eindelijk snap ik het. “Het mooiste moment is de geboorte van mijn kind.” En nog een meisje ook. Vanalles ging door me heen: jurkjes, poppen, gilletjes, Derk die haar haren mag doen op de papadagen.
’s Nachts om 03.00 uur belden we onze ouders. Een bijna complete verrassing. Tja, wij hadden die avond verteld: “Het kan nog wel twee dagen duren.” Lekker in onwetendheid gelaten dat het hele proces al lang gaande was. Anders hadden ze toch geen oog dicht gedaan…

En dan kom je op 5 april thuis, thuis in een huis waar je de keuken nog niet af hebt gezien, waar alles lief is aangekleed en gezellig is gemaakt door mijn eigen mama. Plantjes waren gehaald, bloemen op tafel, lekkere dingen in de koelkast; het straalde pure liefde uit… Het was ontroerend. Onwerkelijk om zo thuis te komen. Ik liep even de tuin in en liep twee grote zeeën van roze bloemen tegemoet… De twee clematissen in onze tuin die op springen stonden, waren op de dag van de geboorte van Saar gaan bloeien!
Dat is toch mooi? Of waren het echt die hormonen die me deden huilen?

De kraamweek was geweldig, de kraamtranen waren geweldig, de blikken van mensen die Saar voor het eerst zagen, de parapluutjes op mijn fruit, de filet american, de biefstukken, de kaarten, de cadeaus.
En ja, natuurlijk zijn er ook momenten waarop je denkt: waarom was dit ook alweer leuk? Pittige nachten, krampjes, ontroostbaar zijn, kapot. Het hoort er allemaal bij. Het is niet altijd alleen maar een roze wolk. Je lazert er af en toe wel even vanaf. So be it.

Ik begrijp ook een aantal dingen niet. Het is écht bizar wat een lijf kan. Die hormonen zijn gewoon legale drugs. Awesome spul is dat. Dat een mens zoiets kan en dat je erbij blijft lachen. Dat ik die hele verbouwing overeind ben gebleven. Absurd. Hulde aan de hormonen.

Hulde nog steeds. Ik heb er echt een soort tweede state-of-mind bij gekregen. Die kraan zit niet meer zo strak dicht als eerst. Toen ik tijdens mijn zwangerschap in huilen uitbarstte tijdens liefdesverdriet tijdens GTST, had ik nog een excuus. Nu tijdens wat voor programma dan ook, niet meer. En het mooie is, die kraan van Derk is ook minder dicht… Blijkbaar doet het iets met je, zo’n kleintje, ook zonder hormonen. Geen ontkomen aan. Herkenbaar?

We vlogen lekker de zomer in. Genieten van alles om ons heen. Wandelen, winkelen, visite: genieten. Een halfjaar even een ander leven. En nu zijn dat leven en werk weer in elkaar gevlochten. Die vlecht is best goed gelukt al zeg ik het zelf. Het is een mooie, stevige vlecht.

Ik ben er wel achter, dat ik geen fulltime moeder ben. Man man man, ik was blij dat ik weer aan het werk kon. Meer mensen om me heen, even niet alleen maar wassen draaien, koken en zorgen voor die kleine boef (wat wel het leukste onderdeel was). Ook is denken aan mijn eigen ontwikkeling is weer fijn. Ik ben echt een mensen-mens. Dus het wordt óf een heel groot gezin, óf maar blijven werken.

Vriendinnen die kleintjes kregen, zeiden: het is niet allemaal een roze wolk. Dat kan ik nu onderstrepen. De verantwoordelijkheid voor zo’n poppetje van nog geen drie kilo is best heel erg groot. Het rare is, dat je dat gewoon doet. Zonder twijfel. Je koos ervoor en je doet het. Dat moedergevoel dat in je genen zit, komt gewoon boven. Je weet wat ze nodig heeft. Dat is toch bijzonder? Alsof je als vrouw nog een soort dubbele bodem hebt.

Na deze blog vinden jullie me misschien een zacht ei. Een softie. Een puddingbroodje. Tja, dat is dan maar zo. Ik zie het als een extra dimensie die ik erbij kreeg.

Ik zal beloven niet alleen baby-blogs te schrijven. Net zoals ik me er van bewust ben, dat de mensen in mijn omgeving, op mijn werk, niet altijd zitten te wachten op verhalen over welke luiers waar in de aanbieding zijn, of die kleintjes snel of langzaam zijn en zeker geen details van bevallingen tijdens de lunch, probeer ik dat ook niet in mijn blogs te doen. Sommige dingen moeten privé blijven of besproken in een wat kleinere kring.
De reden: ik ben er heel erg van bewust dat het niet iedereen gegeven is om dit mee te maken. Sommigen hebben heftige ervaringen opgedaan, zitten in een totale andere levensfase, willen geen kinderen of worden gewoon even moe van al die jonge moeders die aan de lopende band voorbij komen.

2014 Was bijzonder voor mij. Ik ben benieuwd naar het jaar dat voor ons ligt.
Ik hoop op een jaar waarin we elkaar respecteren en waarin we er voor elkaar zijn, ook wanneer het moeilijk is. Een jaar waarin we rekening houden met de bagage van de ander en waarin we net iets vaker even tegen elkaar zeggen “wat zie je er goed uit vandaag” of “wat heb je dat mooi gedaan”. Elke dag een compliment geven, kan een leven veranderen.

Lieve allemaal, ik wens jullie een mooi, rustig en vooral inspirerend 2015!

Tamara

Take your time…

Soms raak je verdwaald en moet je je weg opnieuw vinden. Neem je tijd ervoor.

Bijna drie maanden geleden alweer. Take your time girl… een prachtig nummer van Niels Geusebroek en ook erg van toepassing op mij dit moment. Ik heb de tijd en de rust genomen om weer een beetje op het juiste spoor te komen na een hoop ellende en zó te kunnen schrijven dat anderen zich er weer in kunnen herkennen. De blog van mij over emoties (Als ik toch eens liedjes schrijven kon…) is met afgelopen tijd namelijk ‘peanuts’.

Ongeveer een jaar geleden kregen wij een bericht dat onze wereld deed instorten. Niets lijkt meer belangrijk als iemand die heel dicht bij je staat, ernstig ziek blijkt te zijn en waarvan je weet dat deze rots in de branding, grote stappen in je jonge leven zal gaan missen. Iemand die je nog nodig hebt. Iemand waarmee je álles wilt blijven delen, het liefst je hele leven. Vechten, opkrabbelen, terugglijden, opkrabbelen, vechten en dan een genadeklap in september… Ik begrijp het niet. Zal het ook nooit begrijpen.

In mei werd de heftige spiraal even uit zijn verband gehaald met een mooi en bijzonder bericht. Een nieuw leventje bezegelde de liefde tussen mij en Derk. In de wolken, ook met een dubbel gevoel, vertelden we het al vroeg aan onze ouders. Die spiraal zou niet stoppen, dat wisten we allemaal, we konden alleen maar hopen dat we nog veel tijd hadden. Dit nieuwe leventje was voor ons heel bijzonder, heel persoonlijk en heel erg welkom. Tijdens de eerste echo bleek dat onze vreugde van korte duur was. Geen heartbeat… Onze wereld stortte verder in. De spiraal ging verder en hard ook.

De zomer naderde. Na een heftige paar weken, keken we uit naar een paar weken rust en mooi weer. We moesten ons echt opladen. Frankrijk werd het weer. Niet te ver, de Vogezen ofzo. Het moest vooral niet teveel energie kosten, alleen opleveren.

Vlak voor we op vakantie gingen, hadden we een interview met een journalist voor de Delft op Zondag, een Delfts weekkrantje. We deden mee aan het artikel Huis te Koop. Oh ja, ons huis staat ook nog te koop. Dit kan ook nog wel een jaar duren. Na het interview en de foto verliet de journalist ons huis. Ik keek op mijn telefoon: twee gemiste oproepen van de makelaar, ´s avonds. Bizar. Ik belde terug en we bleken een bod op ons huis te hebben! Een bod van iemand die het huis nog nooit had gezien. Van het take-it-or-leave-it-bod schrokken we ons kapot, maar twijfelenden hooguit 10 minuten. Na kort overleg met onze ouders waren we eruit: volgend jaar hebben we een TUIN! De spiraal stopte weer even.

We gingen met een goed gevoel op vakantie. Ik sliep een gat in de dag, was kapot, had last van mijn maag en alles was me teveel. Alles leek eruit te komen van afgelopen maanden. Ik heb nog nooit zo’n luie vakantie gehad. Mensen die ons goed kennen, weten dat wij het liefst het avontuur opzoeken, klimmen, canyoningen en gaan klettersteigen. Deze vakantie bleef het bij wat fietsen, wandelen, luieren, barbecuen, lezen en slapen. TOP. De vermoeidheid, het slapen, de last van mijn maag, dat kwam niet alleen door de afgelopen maanden ellende… De test gaf écht aan dat onze liefde blijkbaar niet kapot te krijgen is: we krijgen een kindje! Enigszins overdonderd door de snelheid waarmee een nieuwe zwangerschap zich aandiende, lieten we deze enorme blijdschap gretig toe, met in ons achterhoofd die verdomde spiraal…

De laatste week van de drie weken vakantie, kregen we een telefoontje. De spiraal draaide overuren. Het ging opeens erg slecht. We waren in shock. Verdrietig tot op het bot. En nu? Naar huis? Blijven? We besloten een paar dagen eerder terug te gaan.

Eenmaal thuis zijn we naar de dag erna langs gegaan. Het bleek deze keer écht foute boel. Over en uit. Klaar. Afwachten maar. We konden het niet over onze lippen krijgen. Hoe vertel je iemand dat hij geen opa wordt? Nog nooit heb ik het zó moeilijk gevonden om iemand een mooi bericht te brengen. Het knaagt. Nog steeds.

6 September hadden we de eerste echo. Het hartje klopte. Ik moest keihard huilen. 7 September hebben we de echo kunnen laten zien, omdat deze mochten we filmen. 12 September was het over. Ons hartje klopte, de zijne stopte. Onze wereld stortte in. Even heb je niets meer. Zo klote. Zo dubbel.

De weken erna probeer je op te krabbelen. Het heeft tijd nodig. Die spiraal kan bijna niet langer worden. Hij moet weer doorbroken worden. Heel voorzichtig en met beleid. 1 Oktober hielp het buigen een beetje. Een emotionele dag, waarop we de termijnecho kregen én de overdracht van ons huis hadden. Twee stappen vooruit! We gaan op zoek naar een huis waar we een mooie kinderkamer kunnen maken, een dijk van een keuken, een eigen hobbyruimte, een schuur om te klussen en het liefst een bad om af en toe in te relaxen. Eindelijk! Nog nooit heb ik zoiets moois mogen ervaren als het zien bewegen van het kindje dat in mijn buik groeit. Het is er echt, een klein wondertje, met een voor ons heel bijzondere start. Hij of zij zal het zich nooit echt beseffen denk ik, maar wij als ouders weten in welke tijd dit kindje ontstond en dat het aanwezig was bij het heftigste moment uit ons leven tot nu toe.

Komend jaar staan er nu vooral mooie dingen te gebeuren: de komst van onze kleine, een huis kopen, de bruiloft van een naaste, de bruiloft van goede vrienden en hopelijk nog vele andere mooie gebeurtenissen. Die moeten er ook zijn. Voor een klein beetje balans in het geheel.

De komende tijd zal ik extra veel glimlachen naar de mensen om me heen. Dit omdat ik me besef hoe kwetsbaar het leven is.

Tamara

De wortels van ons bestaan

Vandaag was best bizar. Ik besefte me opeens hoe belangrijk het is, hoe je bent opgevoed, in welk milieu en welke stad je geboren en getogen bent. Ook besefte ik hoe gelukkig je jezelf mag prijzen als je kunt zeggen: ik heb een mooie jeugd gehad.

Op mijn werk hadden we donderdag deel 1 van de cursus “Aanpak kindermishandeling en huiselijk geweld”. Deel 2 volgt over een paar weken.

De cursus is erop gericht om ons handvatten te geven hoe om te gaan met kindermishandeling, huiselijk geweld en vooral hoe dit te signaleren. We kregen eerst een aantal cijfers te horen. Ik schrok ervan…

• In ons land sterft iedere week een kind als gevolg van mishandeling.
• In Nederland worden ieder jaar 350.000 kinderen mishandeld; dat zijn 2 á 3 kinderen per klas.
• Een derde van de mishandelingen betreft geweld, bij ruim de helft gaat het om fysieke en/of emotionele verwaarlozing.
• Verwaarlozing van kinderen is minstens zo beschadigend als lichamelijke mishandeling en seksueel misbruik.
• 80% van de slachtoffers van pedofielen worden misbruikt door daders uit de dagelijkse omgeving, veelal het gezin.
• Tussen 5 en 10% van de meisjes wordt in hun jeugd verkracht. Bij jongens is dat 1 tot 5%.
• Kindermishandeling leidt op latere leeftijd onder andere tot mentale problemen, drugs- en alcoholmisbruik, risicovol seksueel gedrag, zwaarlijvigheid en crimineel gedrag.
• Het aantal afnemers van kinderporno is in 13 jaar gestegen met 1500%.
• Steeds meer kinderen en jongeren in Nederland kampen met grote gedragsproblemen.               1 op de 20 kinderen bijvoorbeeld snijdt zichzelf.
• In ons land doet ieder half uur een scholier een poging tot zelfdoding.
• 1 op de 3 kinderen in Nederland zijn onveilig gehecht.

Bron: http://www.no-kidding.nu/feiten_en_cijfers

Op dit moment zijn er TV-spotjes over huiselijk geweld te zien. De boodschap: niet zwijgen, maar doen. We hebben het ook gehad over tegen welke dilemma’s je aan loopt. Er zijn zoveel redenen om niets te doen. Ik herkende de hele lijst; van angst voor de reactie van de gedupeerde tot jezelf de vraag stellen: “Wie ben ik om er iets van te zeggen?”. Herkenbaar?

Voor deze eerste trainingsochtend, was de boodschap duidelijk: je kunt ALTIJD bellen met (in ons geval) het AMK (Algemeen Meldpunt Kindermishandeling), zonder dat je direct een blik hulpverleners opentrekt. Veel mensen, waaronder ik ook viel, denken dat je bij een melding direct een uithuisplaatsing teweeg brengt. Het hele proces ligt veel genuanceerder. Gelukkig maar.

Zoals velen in mijn omgeving weten, is mijn moeder kleuterleidster op een basisschool. Het is toch eigenlijk onbegrijpelijk dat dus 3 kinderen in die klas te maken heeft met kindermishandeling. Een van de kinderen heeft te maken met geweld, twee met fysieke/emotionele verwaarlozing. Tien kinderen in die klas zijn onveilig gehecht. Mijn mond viel open van deze cijfers… Hoe jonger, des te groter de kans op mishandeling. Hoe kwetsbaarder de kinderen zijn, hoe minder stem ze hebben.

Dit zijn zomaar een paar feiten. Elke organisatie die met mensen werkt, met kinderen én volwassenen, zou deze scholing moeten volgen. Contact met Naomi Dessaur is snel gelegd:

http://www.dessaurtrainingen.nl/

www.facebook.com/DessaurTrainingen

Nog iets anders: al langere tijd ga ik met mijn omgeving de discussie aan, over het feit dat er steeds vaker jonge mensen overspannen raken. Mensen van mijn leeftijd. Steeds gaan mensen over hun eigen grenzen heen. De maatschappij verwacht steeds meer. Ik heb het afgelopen jaar geleerd: daar heb je zelf invloed op. Je kunt nee zeggen. Je kunt meer tijd nemen om te ontspannen. Iets MOETEN bestaat niet. Als je iets niet af hebt: wat is daar zo erg aan? Morgen weer een dag.
Een goede vriend van mij attendeerde me op een onderzoek onder terminale mensen kwam een duidelijk punt naar voren. Op de vraag wat zij anders zouden willen doen, als zij opnieuw het leven mochten beginnen, antwoordden zij: minder werken, meer tijd nemen voor mijn omgeving, me minder druk maken om onbelangrijke zaken.
Helaas is bovenstaande herkenbaar in mijn directe omgeving. Je leven staat plotseling stil en je toekomst beslaat opeens nog maar een jaar i.p.v. nog een aantal decennia. That sucks.

Mijn clue: sta eens stil bij hoe jij in het leven staat. Veel stress? Kun je nee zeggen? Geef jij de mensen in je omgeving de aandacht die je zou willen geven? Kies jij voor jezelf?
Ik nu wel. Je hebt zelf invloed op de keuzes die je maakt. Het kan zomaar zijn dat je straks moet zeggen: had ik maar…

Deze keer een wat serieuze blog. Volgende keer weer een receptje of een gezellige foto. Het is maar net wat me bezig houdt.

Fijn weekend!

Tamara