Hulde aan de hormonen

“Ik ga genieten. En het druk krijgen.”

Check. Helemaal gelukt. Nog nooit heb ik zo’n absurde tijd achter de rug als 2014. Dit jaar voelde alsof er een maand voorbij vloog. Dat ik hier nog op deze stoel zit, is best een prestatie… Een beetje door mezelf en een beetje door de hormoontjes.

Na een mooie, maar ook dubbele kerst vorig jaar, begon de rollercoaster genaamd 2014. Vorig jaar zomer verkochten we ons appartement en na een heftige tijd waren we op zoek naar een nieuwe woning. De aankoop van ons nieuwe paleisje was een soort van hectisch. Allereerst onderhandel je weken, doe je consessies ten aanzien van de eisen van de verkoper, willig je alles in en wordt er gezegd: nehhh, ik verkoop het huis toch liever niet. En: stel je voor, je bent 14 april uitgerekend. Je krijgt de sleutel van de woning op 7 februari. En oh ja, het hele huis moet eerst van boven naar beneden verbouwd worden. Ik kan je vertellen: dat is geen grapje.

Goed, we maakten de keuze toch: dit huis past bij álle ‘must-haves’ en ‘nice-to-haves’ die we hadden opgesteld, dus we gingen er voor. Niet alleen, maar met een team van familie en vrienden, elk weekend, avonden, uurtjes tussendoor, te bizar. Het is onbegrijpelijk hoeveel deze mensen voor ons beteken(d)en. We hadden maar één doel: die kleine moet in een bewoonbaar huis geboren worden of thuiskomen. Het is echt niet relaxed als je EINDELIJK in de babykamer kan beginnen wanneer je al 35 weken zwanger bent. Niet cool. Geen aanrader. Het staat niet voor niets vet gedrukt. Echt niet. Gewoon niet doen.

Stress om de verhuisdatum. Het plan was om op 31 maart te verhuizen (dus acht weken om te verbouwen), zodat ik nog twee weken de tijd had om een beetje te aarden, voor zover je kan rekenen op een zwangerschap van 40 weken. Reken je op die 40, zit je in een nogal krappe planning, loopt dat natuurlijk compleet anders, dat snap je wel. Al maanden riep ik: ik vind alles prima, als het maar niet opeens twee weken eerder komt…

Na een bezoekje aan de verloskundige, kon ik door naar het ziekenhuis, waar mij na een ochtend onderzoeken werd medegedeeld: “Alle zorg van de verloskundige is overgeheveld naar hier en je gaat vóór 1 april bevallen.” Hierop antwoordde ik luid en duidelijk: “Weinig kans met je 1 april. Ik moet nog verhuizen.” Vertel een zwangere vrouw niet wat ze moet doen…

Voor mijn werk worden medische indicaties afgegeven, voor vanalles. Nou, dit was er een voor mezelf en ook eentje met best wat consequenties. Ik moest me schikken, we konden het nog rekken tot na het plaatsen van de vloer en keuken. De druk voor het Dreamteam werd nog wat opgekrikt, er werden nog meer uren vrij genomen, langer doorgewerkt en het tempo lag nog wat hoger. Tranen vloeiden er. Er werd druk overlegd en ik werd vooral zoveel mogelijk ontlast. Voor degenen die mij kennen: zet mij maar eens op een stoel om toe te kijken. Sureeee! NOT. En al helemaal niet als ik zwanger ben. Blijkbaar.

Als Derk naar de bouwmarkt was, kon ik tóch even dat ene muurtje schilderen. Gewoon éven klussen. Het voelde verschrikkelijk om niets te kunnen doen. Broodjes en koffie regelen, word je op den duur ook zat als je steeds iedereen tegenkomt, gezellig wit van het schuurstof, heerlijk onder de verf of sticky van de behanglijm. Dat ene muurtje en al die trappen lopen (dat was ik ook niet gewend op het BBTP), werd direct afgestraft door mijn lijf, dus er zat niets anders op dan me koest te houden. Tophormonen: dat zijn echt een soort beschermengeltjes.

1 April werd ik ingeleid. De avond ervoor werd de keuken waar nog geen deurtjes in zaten, met hulp ingeruimd en ik zette mijn tas klaar. Onwerkelijk allemaal. Ik zou morgen vertrekken en terugkomen met een piepklein hummeltje dat ons gehele leven zou gaan veranderen. De volgende ochtend om 6.45 vertrokken we naar het ziekenhuis, waar we op de stoep de keukenmonteurs tegenkwamen die de keuken kwamen afmaken.

Het duurde tot 3 april 23.01 uur; daar was ze dan. Ons boefje. Ons cadeau dat bijna negen maanden stevig ingepakt was gebleven. Wat bijzonder. Wat dubbel ook.
En ook eindelijk snap ik het. “Het mooiste moment is de geboorte van mijn kind.” En nog een meisje ook. Vanalles ging door me heen: jurkjes, poppen, gilletjes, Derk die haar haren mag doen op de papadagen.
’s Nachts om 03.00 uur belden we onze ouders. Een bijna complete verrassing. Tja, wij hadden die avond verteld: “Het kan nog wel twee dagen duren.” Lekker in onwetendheid gelaten dat het hele proces al lang gaande was. Anders hadden ze toch geen oog dicht gedaan…

En dan kom je op 5 april thuis, thuis in een huis waar je de keuken nog niet af hebt gezien, waar alles lief is aangekleed en gezellig is gemaakt door mijn eigen mama. Plantjes waren gehaald, bloemen op tafel, lekkere dingen in de koelkast; het straalde pure liefde uit… Het was ontroerend. Onwerkelijk om zo thuis te komen. Ik liep even de tuin in en liep twee grote zeeën van roze bloemen tegemoet… De twee clematissen in onze tuin die op springen stonden, waren op de dag van de geboorte van Saar gaan bloeien!
Dat is toch mooi? Of waren het echt die hormonen die me deden huilen?

De kraamweek was geweldig, de kraamtranen waren geweldig, de blikken van mensen die Saar voor het eerst zagen, de parapluutjes op mijn fruit, de filet american, de biefstukken, de kaarten, de cadeaus.
En ja, natuurlijk zijn er ook momenten waarop je denkt: waarom was dit ook alweer leuk? Pittige nachten, krampjes, ontroostbaar zijn, kapot. Het hoort er allemaal bij. Het is niet altijd alleen maar een roze wolk. Je lazert er af en toe wel even vanaf. So be it.

Ik begrijp ook een aantal dingen niet. Het is écht bizar wat een lijf kan. Die hormonen zijn gewoon legale drugs. Awesome spul is dat. Dat een mens zoiets kan en dat je erbij blijft lachen. Dat ik die hele verbouwing overeind ben gebleven. Absurd. Hulde aan de hormonen.

Hulde nog steeds. Ik heb er echt een soort tweede state-of-mind bij gekregen. Die kraan zit niet meer zo strak dicht als eerst. Toen ik tijdens mijn zwangerschap in huilen uitbarstte tijdens liefdesverdriet tijdens GTST, had ik nog een excuus. Nu tijdens wat voor programma dan ook, niet meer. En het mooie is, die kraan van Derk is ook minder dicht… Blijkbaar doet het iets met je, zo’n kleintje, ook zonder hormonen. Geen ontkomen aan. Herkenbaar?

We vlogen lekker de zomer in. Genieten van alles om ons heen. Wandelen, winkelen, visite: genieten. Een halfjaar even een ander leven. En nu zijn dat leven en werk weer in elkaar gevlochten. Die vlecht is best goed gelukt al zeg ik het zelf. Het is een mooie, stevige vlecht.

Ik ben er wel achter, dat ik geen fulltime moeder ben. Man man man, ik was blij dat ik weer aan het werk kon. Meer mensen om me heen, even niet alleen maar wassen draaien, koken en zorgen voor die kleine boef (wat wel het leukste onderdeel was). Ook is denken aan mijn eigen ontwikkeling is weer fijn. Ik ben echt een mensen-mens. Dus het wordt óf een heel groot gezin, óf maar blijven werken.

Vriendinnen die kleintjes kregen, zeiden: het is niet allemaal een roze wolk. Dat kan ik nu onderstrepen. De verantwoordelijkheid voor zo’n poppetje van nog geen drie kilo is best heel erg groot. Het rare is, dat je dat gewoon doet. Zonder twijfel. Je koos ervoor en je doet het. Dat moedergevoel dat in je genen zit, komt gewoon boven. Je weet wat ze nodig heeft. Dat is toch bijzonder? Alsof je als vrouw nog een soort dubbele bodem hebt.

Na deze blog vinden jullie me misschien een zacht ei. Een softie. Een puddingbroodje. Tja, dat is dan maar zo. Ik zie het als een extra dimensie die ik erbij kreeg.

Ik zal beloven niet alleen baby-blogs te schrijven. Net zoals ik me er van bewust ben, dat de mensen in mijn omgeving, op mijn werk, niet altijd zitten te wachten op verhalen over welke luiers waar in de aanbieding zijn, of die kleintjes snel of langzaam zijn en zeker geen details van bevallingen tijdens de lunch, probeer ik dat ook niet in mijn blogs te doen. Sommige dingen moeten privé blijven of besproken in een wat kleinere kring.
De reden: ik ben er heel erg van bewust dat het niet iedereen gegeven is om dit mee te maken. Sommigen hebben heftige ervaringen opgedaan, zitten in een totale andere levensfase, willen geen kinderen of worden gewoon even moe van al die jonge moeders die aan de lopende band voorbij komen.

2014 Was bijzonder voor mij. Ik ben benieuwd naar het jaar dat voor ons ligt.
Ik hoop op een jaar waarin we elkaar respecteren en waarin we er voor elkaar zijn, ook wanneer het moeilijk is. Een jaar waarin we rekening houden met de bagage van de ander en waarin we net iets vaker even tegen elkaar zeggen “wat zie je er goed uit vandaag” of “wat heb je dat mooi gedaan”. Elke dag een compliment geven, kan een leven veranderen.

Lieve allemaal, ik wens jullie een mooi, rustig en vooral inspirerend 2015!

Tamara