Als ik toch eens liedjes schrijven kon…

Blij, intens verdrietig, euforie, extreem gelukkig, ontroerd, vrolijk, teleurgesteld en enthousiast. Wat een rollercoaster zeg deze week. Niet te geloven…

Op al die momenten dat ik het bovenstaande ervoer, wenste ik dat ik liedjes kon schrijven, die vervolgens kon zingen en de hele dag in mijn hoofd zouden zitten; gemaakt om mee te neuriën.

Extreem gelukkig was ik afgelopen week een aantal keren. Soms kan ik gewoon enorm genieten van de dingen die ik heb. Mijn huis staat op dit moment te koop (http://www.funda.nl/koop/delft/appartement-48493471-bosboom-toussaintplein-115/). Zoals bij vele anderen, verkoop je je huis liever dan dat je het te koop hebt staan. Ja, ook wij gaan keihard verlies maken, maar (daar komt het) we kunnen het betalen! Wat een geluk is dat! Duizenden mensen zijn gebonden aan hun huidige woning om deze reden. Wij niet. Eind deze week verlagen wij de prijs zelfs nog eens! En doen we mee aan de Open Huis van 6 april aanstaande.

Tot zo ver de nieuwsflits.

Teleurgesteld was ik, door de mooie huizenruil die niet doorgaat. Maar ja. Daar zit je dan, vier hoog en droog, in je appartement. Met een opgeknapte keuken waar je nu nog veel plezier van hebt, in voor de verkoop een opgeruimd huis, met alleen de spullen die je écht belangrijk vindt. De rest kun je blijkbaar missen en zit in de 40 verhuisdozen die bij je ouders in de garage staan. Ik dacht eerst, het is net kamperen. Niet dus. Opgeruimd staat netjes. Huis opgeruimd, hoofd opgeruimd. Daar werd ik vrolijk van.

Extreem gelukkig was ik deze week ook, omdat ik besefte dat ik afgelopen jaar mijn leventje eigenlijk best lekker op orde heb. Niet zo veel stress meer op werk, genieten van de kleine dingen, meer rust, meer Tamara. Ik wist even niet meer wie ze was. Ik gok dat ik zo’n 75% weer terug heb gevonden. Ik hoop vooral dat er nog 25% te vinden valt.

Extreem gelukkig sloeg ineens om in intens verdrietig. Mijn lieve oma werd opgenomen in een verzorgingshuis in verband met haar Alzheimer. Haar eigen huisje was niet meer veilig genoeg. De zorg werd teveel. Ik krijg nu kippenvel in plaats van tranen als ik terugdenk aan de dag dat (een deel van) haar huisje werd overgeplaatst naar haar nieuwe woning. Niet meer terugkeren naar de woning waar ze al zo lang woonde, waar haar kinderen zijn opgegroeid, waar veel langetermijnherinneringen liggen. Waar haar geheugen nu nog uit put. Intens verdrietig werd ik, toen mijn moeder vertelde over hoe ze zich voelde. Intens verdrietig werd ik, toen ik mijn oma zag, in de groep mensen. Ze is nogal op zichzelf. Nu één van de ‘anderen’. Een ‘oudje’. Een van de mensen die ze zelf vroeger als vrijwilligster heeft verzorgd. Mijn omaatje. Compleet in de war. Mijn omaatje. Zich weggestopt voelend. Mijn enige grootouder. Mijn omaatje. Mijn alles.

Ontroerd was ik, toen iemand in mijn directe omgeving, vertelde dat ze zwanger is, na lang proberen. Kippenvel door de schoonheid van dat bericht.

Na een week een chaos in mijn huiskamer (soms dus niet strak opgeruimd), had ik eindelijk al mijn kralen uitgezocht. Het aanblik van alle dozen netjes op elkaar gestapeld op tafel, op kleur gesorteerd, klein bij klein, groot bij groot, zorgde voor een euforie. Wat heerlijk! “Autist”, zei een collega.

Vrolijkheid overheerste door de gedachte aan een zeer dierbaar vriendinnetje, die herstellende is van borstkanker. Een dijk van een meid. Een kanjer. Vrolijk was ik door het feit dat ze eind deze maand weer TIETEN krijgt van de plastisch chirurg. Hoe vet is dát! Hoe geweldig ben je, als je zegt: “Dat is het enige voordeel van die kanker: grotere tieten!”. Diep respect. Onbetaalbaar is zijn die lach en fonkelende ogen die nu in mijn visuele langetermijngeheugen gekerfd staan.

Bij de aanschaf van fietsschoenen, zagen we een mooie damesracefiets staan. “Klim er eens op.” “Ja doei!” “Meneer, mag ze er een stukje op rijden?” “Tuurlijk!” SHIT, de klos… Het zadel ging naar beneden, ik klom erop en… OMG! Dít is cool. Ik wil er een, dacht ik. Blijkbaar straalde ik die gedachte uit, waarop Derk zei: “Als je wilt, koop ik een racefiets voor je.” Dat gebaar, daar werd ik heel erg blij door! Donderdag gaan we hem kopen.

Een mooie week, al zeg ik het zelf. Door emoties bewust te ervaren, leef je intenser. Zoals ik eerder al schreef, word ik ook geraakt door muziek. Muziek kan emoties versterken. Luister eens naar het volgende nummer. Deze werd gedeeld op Facebook vandaag. Bij mij stond het nummer op repeat tijdens het schrijven van deze blog…

Sowulo Yule: http://youtu.be/tt-akfkp-f8

Tamara

Eureka! Cannelloni!

Spinazie-ricottacannelloni met ham

Er zijn behoorlijk wat momenten in de week, waarop ik op Facebook post wat ik die avond gekookt heb, of ga eten. Naar aanleiding van deze posts, krijg ik regelmatig de vraag wat mijn lievelingsgerecht.

Derk en ik koken vaak en de meest uiteenlopende dingen, dus heb ik ook heel veel lekkere dingen gegeten. Dingen waarvan ik op zo’n bewuste avond roep: dit is het állerlekkerste gerechtje dat ik óóit het gegeten! En de week erop, roep ik precies hetzelfde…

Het doet me ook een beetje denken aan een van mijn oppaskinderen waar ik tijdens mijn studie kwam. Hij was 2,5 jaar en ik vroeg hem wat zijn lievelingseten was. Hij antwoordde: “Risotto!” Dat verwacht je niet… 🙂

Gister maakten Derk en ik een gerechtje uit de Delicious!. Dit culinaire tijdschrift is een aanrader voor iedereen die van koken en lekker eten houdt. Wij maakten spinazie-ricottacannelloni. Op het moment dat we de cannelloni aan het vullen waren, wist ik het: ik zal cannelloni roepen als iemand me vraagt wat mijn lievelingsgerecht is. Ze zijn god-de-lijk! Eigenlijk zou ik het recept moeten delen…

Spinazie-ricottacannelloni (hoofdgerecht, 4 personen, wij maken het voor twee keer, één deel gaat de vriezer in voor de week erop)

• 2 blikken gepelde tomaten, 400 gram per stuk (wij gebruiken altijd tomatenblokjes van de AH)
• olijfolie
• 1 ui, fijngesneden
• 3 tenen knoflook, fijngesneden
• 600 gram verse spinazie
• 1 pak koelverse (geen gedroogde!) lasagne, 12 vellen (wij maken ze altijd zelf met eieren, bloem en een pastamachine, afmeting ongeveer 15×10 cm)
• 12 plakken Italiaanse ham, bijv. parma of san daniele
• 1 bakje ricotta, 250 gram
• 1 beker crème fraîche, 200 gram
• Parmezaanse kaas, 50 gram, geraspt

1. pureer de tomaten met een staafmixer (wij pureren de tomatenblokjes niet, heeft het wat meer ‘bite’)
2. verhit 2 el olijfolie in een (saus)pan (als je een sauteerpan hebt, gebruik die dan)
3. fruit hierin de ui en knoflook 1 minuut
4. schenk de (al dan niet gepureerde) tomaten erbij en laat ±8 minuten inkoken
5. voeg zout en peper toe naar smaak
6. verwarm de oven op 175 graden
7. verhit 2 el olijfolie in een grote koekenpan
8. voeg (in porties) de spinazie toe en laat dit al omscheppend slinken, zet apart in een schaaltje
9. schenk wat tomatensaus over de bodem van een ovenschaal (inhoud 1,5 liter, vrij groot dus), zet apart
10. beleg elk lasagnevel met een plak parmaham
11. leg daar overheen een baan spinazie
12. bedek met wat ricotta
13. bestrooi met zout en peper
14. rol de cannelloni op en leg ze strak naast elkaar in de ovenschaal
15. schenk de rest van de tomatensaus er overheen
16. roer de crème fraîche glad met de helft van de Parmezaanse kaas en verdeel gelijkmatig over de tomatensaus
17. zorg dat de vellen goed bedekt zijn, anders blijven ze niet zacht tijdens het bakken
18. strooi de rest van de Parmezaanse kaas erover en breng eventueel nog op smaak met wat peper
19. bak de cannelloni gaar en met een goudbruine bovenkant gedurende 25-30 minuten in de voorverwarmde oven

Varieer met de ingrediënten:

• ricotta > 150 gram pittige gorgonzola
• spinazie > + geroosterde pijnboompitten
• spinazie > + gehakte olijven
• spinazie > + handje rozijnen

Laat me weten wat je er van vindt…

Tamara

Kick-off blog

Daar is hij dan: mijn eerste blog. Bovenstaande foto was de aanleiding voor het opstarten van deze blog.

Ik had vrijdagmiddag een briefje in mijn brievenbus. Op nummer 114 was een pakketje voor mij afgeleverd. Eindelijk, mijn kerstcadeau was binnen: een groot canvas doek met een close-up van het zijaanzicht van een Spaanse margriet. Ik postte op Facebook een berichtje met de foto en de tekst: Jeeeuh, mijn kerstcadeau is binneeeeeeen! Whoehoe! Eindelijk! #trots Daarbij voegde ik drie foto’s toe: een van het doek in de doos, een van het doek nog in noppenfolie en een van het doek aan de muur. Ik bedacht me dat het gevoel dat ik kreeg door de ontvangst van het doek, niet uit te drukken was op Facebook. Ik was trots, blij, raakte enorm gemotiveerd en het gaf me veel energie. Soms is er gewoon meer toelichting nodig dan een berichtje als Facebook, om duidelijk te maken wat ik er eigenlijk mee had willen zeggen.

Het duurde even voordat ik deze foto heb uitgekozen. Het was niet eenvoudig om uit mijn duizenden foto’s een foto te kiezen die paste bij mijn huidige woonsituatie en een die ik gemakkelijk kan overplaatsen naar een nieuw huis. Tevens zegt de keuze voor deze foto veel over waar ik echt waarde aan hecht. Het zegt iets over hoe ik in het leven sta en over hoe ik mijn keuzes maak.

Op Facebook plaats ik vaak berichten, foto’s en soms ook filmpjes. Na jarenlang Facebook-gebruik, ben ik wel toe aan wat meer diepgang in de berichten die ik plaats. In 2010 was ik even uit de roulatie door een fikse uveïtis (een inwendige oogontsteking). Veel mensen wilden in die tijd weten hoe het met mij ging en ik heb toentertijd op, jawel, Hyves (zó 2003) mijn eerste aanzet voor een blog geschreven. Deze heb ik naar Facebook gekopieerd en lees ik nog regelmatig. Bij het stoppen van mijn blog, kreeg ik veel reacties hoe jammer mensen dit vonden. Blijkbaar amuseerde het sommige mensen.

Ik hoop dat ik jullie via deze blog, zo nu en dan eens een update kan geven van mijn belevenissen, ideeën, recepten en foto’s kan delen. Een alles-in-één-blog, zo zie ik het eigenlijk maar.

Misschien wordt het niets. We zien het wel. Ik kan me er niet druk om maken.

Tamara